Ziekenhuisleed als
amusement
Op zoek naar
kijkcijferkanonnen gaan ook gelouterde programmamakers wel eens op hun bek. Dit
overkomt onlangs Eyeworks-baas Reinout Oerlemans met zijn realityserie 24 Uur:
tussen leven en dood.
Door de
commotie rond de manier waarop de makers te werk zijn gegaan heeft het VU medisch centrum in Amsterdam de serie af
moeten blazen. De vraag rijst: Of de patiënt ingezet wordt voor kijkcijfers en
de pr-strategie van het ziekenhuis?
Het antwoord
is domweg : Ja! De bedenker zal meteen tegenwerpen dat zijn geesteskind bijdraagt
aan een beter begrip van ziekte en dood. Op locatie daarentegen heeft de filmcrew
weinig oog voor ethische vraagstukken.
Het enige waar
zij naar op zoek gaat zijn tranentrekkers waar het kijkpubliek geen genoeg van
krijgt. Met die aanpak is succes misschien niet gegarandeerd maar wel binnen
handbereik gebracht.
Dat het
ziekenhuis haar medewerking aan zo’n serie als pr-strategie ziet, ligt nogal voor
de hand. Al zal de directie dit niet meteen toegeven en haar best doen om één
of ander moralistisch lulverhaal daaraan op te hangen.
Tenslotte: de
positieve kanten van medische televisie waar mediawetenschappers op wijzen, zijn
over het algemeen de verdienste van de betere documentaires.
Bij realityseries gaat
het meer om de emoties van creperende mensen.
Dat van die
uitvergrote ellende niet alle televisiekijkers gecharmeerd zijn, nemen de
makers op de koop toe. Zelfs het ongenoegen van patiënten die zich begluurd
voelen wordt omwille van het amusementsgehalte terzijde geschoven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten