Zelfverbranding

Als uiting van protest grijpen wij in het Westen meestal naar het middel demonstratie of betoging. Hoe meer mensen je op de been brengt des temeer aandacht je van de media krijgt om jouw verzet tegen iets aan het grote publiek kenbaar te maken. In deze opzet wil het toepassen van ludieke akties ook weleens helpen. Een krachtig signaal geef je namelijk niet alleen af door middel van geweld.

In het Verre Oosten en met name Tibet kijkt men duidelijk anders tegen het begrip protesteren aan. Hier is de ultieme vorm van geweldloos protest: zelfverbranding. Volgens de Nederlandse stichting ‘International Campaign for Tibet’ heeft het afgelopen jaar een golf van zelfverbrandingen in dat land plaatsgevonden. 26 Tibetanen, merendeels monniken en nonnen, hebben op deze manier een einde aan hun leven gemaakt, uit protest tegen de meedogenloze Chinese onderdrukking.

Met publicaties over de aanhoudende stroom zelfverbrandingen probeert het ICT de schrijnende en uitzichtloze situatie van de Tibetanen onder de aandacht te brengen van de wereldgemeenschap.

Ofdat de menselijke fakkel, die gisteren op de voorpagina van de Volkskrant over straat rent, tot wereldwijde steunbetuigingen met het Tibetaanse volk zal leiden is nog maar de vraag.

Hoe diep de indruk zo’n foto ook maakt, de realiteit is helaas dat er anno 2012 maar weinig regeringen zijn die China op dit vlak durven aan te spreken. Door de onstuitbare opmars van de Chinese economie zijn inmiddels veel landen van dit land afhankelijk geworden. Dat zij liever eieren voor hun geld kiezen weet men in Peking maar al te goed.

Toch zijn niet alle zelfverbrandingsgevallen van het recente verleden nutteloos gebleken. Die van de 26-jarige Mohamed Bouazizi in Tunesië heeft de Arabische Lente in gang gezet. Als gevolg hiervan hebben inmiddels vier staatshoofden het veld moeten ruimen.

Maar net als China ligt Bashar al Assad van Syrië hier niet wakker van. Of in beide gevallen het protest wordt gesmoord, bepaalt voor een belangrijk deel de publieke opinie!