Mata gelap

Het bloedbad, dat een Amerikaanse militair deze week in Kandahar (in het zuiden van Afghanistan) heeft aangericht, maakt in mijn ogen geen deel uit van de eindeloze rij incidenten die daar de afgelopen jaren heeft plaatsgevonden.

Die afschuwelijke gebeurtenissen waren het gevolg van menselijk falen. Granaten die net daar neerkwamen waar zij niet neer moeten komen. Of een met precisie uitgevoerd bombardement op wat later een koranschool bleek te zijn. In beide gevallen zijn het stommiteiten met een fatale uitkomst.

Het incident in Kandahar waarbij minstens 16 mensen de dood vonden was het werk van één militair. Volgens ooggetuigen drong hij in twee dorpen huizen binnen en opende het vuur op weerloze burgers. Negen van de dodelijke slachtoffers waren kinderen.

Dit specifieke geval doet mij sterk denken aan ‘mata gelap’. Zo iemand krijgt dan een waas voor de ogen en is tijdelijk ontoerekeningsvatbaar. Meestal gaan mensen door het lint wanneer een dierbare iets vreselijks is overkomen. Of ze zijn het getreiter van medeleerlingen op school zat (voorbeeld: de Colombine High School).

Dat in Kandahar zoiets de trigger is geweest valt uit de berichtgeving niet op te maken. Wanneer dit incident zomaar uit de lucht is komen vallen, moet de Amerikaanse legerleiding zich gaan afvragen of het niet tijd is om ermee op te houden.

Tegen oorlogsmoeheid valt nou eenmaal niet te vechten.

En niets wijst erop dat de Taliban op sterven na dood is. Sterker nog, door dit soort incidenten en koranverbrandingen hopen de gewone Afghanen dat zij snel het bewind zullen overnemen.

Van Irak hebben de Amerikanen weinig meer te vrezen. De sjiieten, soennieten en koerden hebben de handen vol aan elkaar.

Afghanistan daarentegen is een ander verhaal. En dat verhaal is na de terugtrekking van de VS waarschijnlijk nog lang niet uit!