Mediageilheid

Streberigheid is de meeste politici in Den Haag niet vreemd, anders hebben zij het lange traject niet kunnen afleggen om daar te komen waar zij zijn. Slechts een enkeling belandt onbedoeld in het centrum van de macht omdat een partijleiding niet om zijn of haar uitzonderlijke kwaliteiten heen kan.

Hero Brinkman daarentegen dankt zijn huidige plek in De Tweede Kamer aan de explosieve groei van Geert Wilders’ PVV bij de verkiezingen in juni 2010. Doordat de partij van 9 naar 24 zetels ging leverde Brinkmans elfde plaats op de kieslijst hem een kamerlidmaatschap op. Die lage notering kreeg hij van Wilders vanwege zijn constante neiging een eigen koers te varen.

Bij de formatie-onderhandelingen tussen Rutte, Verhagen en Wilders heeft Brinkman de PVV echter verzekerd dat hij de partijlijn zal volgen. Nu blijkt ineens dat men niets aan die toezegging heeft, de dissident is alsnog uit de partij gestapt. Met het gevolg dat officieel het kabinet geen meerderheid meer heeft in het parlement.

Uiteraard speelt Brinkman de vermoorde onschuld door de media op alle beste bedoelingen te wijzen van zijn eigengereidheid.

De schuld legt hij volledig bij zijn collega-fractieleden. Die zijn in Brinkmans ogen laf, omdat ze zijn inspanningen om de PVV te hervormen niet willen steunen.

Op het eerste gezicht zou je de man bijna heroïsche kwaliteiten toedichten die zijn voornaam eer aandoen. Kijk je echter naar het ontstaan van de PVV als protestpartij en de anderhalf miljoen mensen die bij de laatste verkiezingen op haar gestemd hebben, dan moet je concluderen dat er nauwelijks aanleiding is om de partij te hervormen.

Hero Brinkman lult dus uit zijn nek! Hij heeft gewoon zijn hand overspeeld door zijn rol als dissident al te serieus te nemen.

Dat hij regelmatig bij Pauw en Witteman mocht aanschuiven is alleen omdat Wilders zelf daar geen brood in ziet. En niet anders!

Aan mediageilheid zijn heel wat mensen ten gronde gegaan. Om hier achter te komen hoeft Hero Brinkman alleen maar bij Rita Verdonk langs te gaan.