Leiderschap

Regelmatig zien wij leiders op een gegeven moment van hun achterban vervreemden. Soms doordat verschil van inzicht de cohesie ondergraven heeft; ideologische vergezichten hebben immers pas zin als ze door de basis omarmd worden.  Ook komt het voor dat hebzucht daarvan de oorzaak is. Schaamteloze zelfverrijking door de top wordt dan een doorn in het oog van het volk.

Als een leider te lang aan de macht is kan hij plotseling last krijgen van  grootheidswaanzin. In de tv-serie van Adriaan van Dis over Indonesië werd gesuggereerd dat ‘foundingfather’ Soekarno in zijn nadagen daaraan leed. Aan de hand van een aantal megaprestigeprojecten probeerde men dit aan te tonen.

Wie tijdens zijn ambtsperiode zeker last kreeg van zelfoverschatting was Jean-Bédel Bokassa, de president van de Centraal-Afrikaans Republiek. Die wilde persé in de voetstappen treden van Napoleon en liet zichzelf in 1977 tot keizer kronen. Goed, hij was danook een extreem geval dat later zelfs van kannibalisme werd beschuldigd!

José Ramos-Horta, de huidige president van Oost-Timor, daarentegen kondigde zijn aftreden aan, omdat hij afgetroefd werd door concurrenten bij de onlangs gehouden presidentsverkiezingen.

Op zich is dat de normaalste zaak van de wereld binnen een democratisch bestel. In het geval van Ramos-Horta zijn de druiven wel erg zuur.

In 1996 won hij nog samen met de Oost-Timorese bischop Bello de Nobelprijs voor de Vrede. Hij kreeg die onderscheiding voor zijn inspanningen om het door Indonesië bezette Oost-Timor op de politieke agenda te krijgen. Nu behaalde hij niet eens genoeg stemmen om de tweede ronde te halen. Een duidelijker diskwalificatie is nauwelijks denkbaar voor een ooit gevierd iemand als Ramos-Horta.

Weinig Molukkers zullen hier rouwig om zijn, omdat hij bij zijn aantreden als minister van Buitenlandse Zaken onder Xanana Gusmao plotseling vindt dat de eenheid van Indonesië een voldongen feit is.

Deze woorden rolden uit de mond van de man die vele malen Molukse bedden in Nederland heeft beslapen, toen hij in Indonesië nog de grote agressor zag.

Een kwestie van voortschrijdend inzicht? Ammehoela….. ik hou het op opportunisme!