Onverwerkt leed

Pagina 11 van de Volkskrant van donderdag 8 maart 2012 is helemaal gewijd aan de Molukse schrijfster Sylvia Pessireron. Reden voor deze ongeëvenaarde media-aandacht is haar nieuwste boek: De verzwegen soldaat.

bijzetting Moluks aarde bij Indiemonument

Volgens Lidy Nicolasen, die het artikel heeft geschreven, gaat de roman over de pijn en ontberingen die Pessirerons familie en het Molukse volk heeft meegemaakt.

Een brok onverwerkt leed waar naar de mening van de schrijfster nooit serieus aandacht aan geschonken is.

Hoe dat kwam wijt Nicolasen met vetgedrukte letters aan ‘Wie op het verkeerde paard wedt, moet niet op erkenning rekenen’. Dit is nu een zienswijze die mensen als Pessireron zich ter harte moeten nemen. Want, je kunt je niet eeuwig blijven wentelen in wat voor slachtofferrol danook.

Daarmee is helemaal niet gezegd dat ik het met de stelling van Nicolasen eens ben. Verre van! Als zij wat dieper in de geschiedschrijving was gedoken, heeft zij kunnen inzien dat er geen sprake was van keus. Een dienstbevel leg je zeker in die dagen niet zomaar naast je neer.

Het is zo makkelijk om nu de Molukse KNIL-militairen te verguizen en de Indonesische nationalisten stevig tegen je borst aan te drukken.

Maar vooruit, zo’n houding zijn wij van de doorsnee Nederlander onderhand wel gewend. Dus zal ik daar verder geen woorden aan vuil maken.

Wel neem ik het Pessireron kwalijk dat zij ondanks alles edelmoedig kan zijn. Zij bepleit excuses van de Nederlandse overheid zonder financiële compensatie. Ik zou zeggen: opzouten met jouw compassie! Laten wij het liever hebben over zaken als afvloeiingsregeling en smartegeld. Daar hebben de Molukkers in deze barre tijden meer aan.

Nogmaals: ook met smartegeld kunnen wij een hoop goede dingen doen in de Molukken!