Olympisch avontuur

Met de Olympische Spelen in aantocht hebben de Britten behalve kopzorgen omtrent de veiligheid ook te maken met buitenlandse atleten en officials die het land daarna niet meer willen verlaten.

Om dit probleem in te dammen heeft de immigratiedienst bepaald dat atleten, trainers en bobo’s van buiten de EU gedurende hun Londense verblijf niet mogen trouwen. Het verkrijgen van een verblijfsvergunning langs deze weg wordt hiermee de pas afgesneden. Met dit doel zijn ook brieven naar de deelnemende landen verstuurd waarin staat dat hun afvaardigingen geen studie kunnen beginnen of een baan mogen nemen.

De Britse autoriteiten zijn onder andere hiertoe overgegaan omdat na de Gemenebest jeugdspelen van vorig jaar twee jonge atleten uit Kameroen niet meer teruggingen. Op dit vlak hadden zij eerder veel grotere problemen voor hun kiezen gekregen. Bij de echte Gemenebestspelen van tien jaar geleden, verdween een dertigkoppig gezelschap uit Sierra Leone in de illegaliteit.

Ondertussen krijgen Britse atleten te maken met beperkingen van geheel andere aard. In een 34 bladzijden tellende document staat precies beschreven aan welke bindende regels zij zich moeten houden.

Onder meer is het hen verboden om de door Stella McCartney ontworpen tenues te verkopen. Verder mogen zij zich niet denigrerend uitlaten over de officiële sponsors en moeten een aantal hygiënische voorschiften in acht nemen.

Bovendien behoudt de Olympische organisatie het recht om na de Spelen ‘athletes attributes’ te gebruiken voor commerciële doeleinden. Zij mag dit voor onbepaalde tijd doen, zonder dat de atleet daar vergoeding voor krijgt.

Daarbij gaat het niet alleen om beelden van prestaties en teksten uit interviews. Ook namen, handtekeningen en vingerafdrukken vallen hieronder.

Op deze manier probeert de organisatie de gigantische investeringen enigszins terug te verdienen. De Spelen die Nederland in 2028 wil organiseren zullen waarschijnlijk meer dan 8 miljard gaan kosten.

Of prestige dit allemaal waard is, vragen sommige mensen zich blijkbaar niet eens af!

Schimmenspel

Als ik weer eens een bericht lees over de Turkse politiek, dan moet ik automatisch denken aan schaduwen die wayangpoppen op het doek doen bewegen. De ondoorzichtigheid van de machtsverhoudingen in dat land roept bij mij associaties op met dit schimmenspel.



Ilker Basbug

Zo moest onlangs een voormalige bevelhebber van de Turkse stijdkrachten, Ilker Basbug, zich bij de rechter verantwoorden voor vermeende coupplannen. Samen met honderden andere verdachten, waaronder tientallen militairen, zou hij de geesten van het Turkse volk rijp hebben proberen te maken voor een staatsgreep. Het doel van deze ondergrondse bende genaamd Ergenekon was de burgerregering van premier Erdogan omver te werpen.

Ataturk

Van oudsher spelen de strijdkrachten in Turkije een belangrijke rol in de politiek. Zij beschouwen zichzelf als de hoeder van de seculiere republiek en het gedachtegoed van Mustafa Kemal Atatürk, de vader des vaderlands. In een halve eeuw tijd hebben de militairen vier keer een burgerregering afgezet, omdat die een ‘te islamitische’ koers voer. 

premier Erdogan en president Gul

Aan de machtspositie van het leger is geleidelijk aan een einde gekomen doordat Erdogan met steun van de Europese Unie ingrijpende hervormingen in Turkije heeft doorgevoerd. Anders heeft de premier al lang zijn biezen moeten pakken! Nu zegt de regering dat de rechtzaken tegen Basbug en zijn medeverdachten de democratie sterker maken.

Maar of het huidige bewind de bovenliggende partij zal blijven valt nog te bezien, ondanks vijf jaar onderzoek naar de Ergenekon-bende is het bestaan ervan nog altijd niet bewezen. In de ogen van veel leden van Turkijes seculiere elite en veel militairen zijn de processen slechts bedoeld om het leger onder de duim te houden.

Wat het machtsspel in Turkije uiteindelijk op gaat leveren, valt voor een buitenstaander moeilijk te voorspellen. Daarvoor moet hij bij de poppenspeler van het schimmenspel zijn!

Zelfverbranding

Als uiting van protest grijpen wij in het Westen meestal naar het middel demonstratie of betoging. Hoe meer mensen je op de been brengt des temeer aandacht je van de media krijgt om jouw verzet tegen iets aan het grote publiek kenbaar te maken. In deze opzet wil het toepassen van ludieke akties ook weleens helpen. Een krachtig signaal geef je namelijk niet alleen af door middel van geweld.

In het Verre Oosten en met name Tibet kijkt men duidelijk anders tegen het begrip protesteren aan. Hier is de ultieme vorm van geweldloos protest: zelfverbranding. Volgens de Nederlandse stichting ‘International Campaign for Tibet’ heeft het afgelopen jaar een golf van zelfverbrandingen in dat land plaatsgevonden. 26 Tibetanen, merendeels monniken en nonnen, hebben op deze manier een einde aan hun leven gemaakt, uit protest tegen de meedogenloze Chinese onderdrukking.

Met publicaties over de aanhoudende stroom zelfverbrandingen probeert het ICT de schrijnende en uitzichtloze situatie van de Tibetanen onder de aandacht te brengen van de wereldgemeenschap.

Ofdat de menselijke fakkel, die gisteren op de voorpagina van de Volkskrant over straat rent, tot wereldwijde steunbetuigingen met het Tibetaanse volk zal leiden is nog maar de vraag.

Hoe diep de indruk zo’n foto ook maakt, de realiteit is helaas dat er anno 2012 maar weinig regeringen zijn die China op dit vlak durven aan te spreken. Door de onstuitbare opmars van de Chinese economie zijn inmiddels veel landen van dit land afhankelijk geworden. Dat zij liever eieren voor hun geld kiezen weet men in Peking maar al te goed.

Toch zijn niet alle zelfverbrandingsgevallen van het recente verleden nutteloos gebleken. Die van de 26-jarige Mohamed Bouazizi in Tunesië heeft de Arabische Lente in gang gezet. Als gevolg hiervan hebben inmiddels vier staatshoofden het veld moeten ruimen.

Maar net als China ligt Bashar al Assad van Syrië hier niet wakker van. Of in beide gevallen het protest wordt gesmoord, bepaalt voor een belangrijk deel de publieke opinie!

   

 

Vluchtigheid

Soms geeft het schrijven van actuele stukjes je hetzelfde gevoel als iemand die hijgend het perron oprent waar net de trein vertrokken is. Eindelijk heb je er een af en zet je het goedgeluimd in de wacht (zonder voorraadje kun je namelijk de boel niet bijbenen) om de volgende dag tot de ontdekking te komen dat je net zo goed opnieuw kunt beginnen. Terwijl je op één oor lag, hebben zich nieuwe ontwikkelingen voorgedaan die jouw geesteskind ietwat gedateerd hebben gemaakt.

In zo’n geval kun je twee dingen doen: a. net doen alsof het nieuws je niet bereikt heeft of b. met tegenzin achter het toetsenbord plaatsnemen en er het beste van maken. Zelf heb ik gekozen voor c. Namelijk, lekker het oorspronkelijke artikel toch posten en later in een nieuw stuk daarop terugkomen, zoals ik nu aan het doen ben.

De twee onderwerpen die ik opnieuw wil aansnijden zijn ‘barbarij’ in Frankrijk en ‘amnestie’ in Suriname. Om met het eerste te beginnen: de scooterschutter van Toulouse is 3 dagen na de aanslag op de joodse school door de Franse tegenhanger van de FBI opgespoord en na een urenlange belegering gedood. Het bleek te gaan om een 23-jarige jongeman die zich in Pakistan tot het moslimfundamentalisme heeft bekeerd.

Van regeringszijde wilde men kennelijk niet dat de affaire een vervelend staartje kreeg dat mogelijk de presidentsverkiezingen zou gaan overschaduwen. De wijze waarop de antiterreureenheid de zaak heeft afgehandeld doet mij daar enigszins aan denken. Zo, van: verder geen geleuter meer, opruimen die hap!

In het verre Paramaribo daarentegen is van een ontknoping nog lang geen sprake. De amnestiewet, die het strafproces rond de decembermoorden naar de prullenbak had moeten verwijzen, heeft de stemming niet eens gehaald. Vanwege de ontstane commotie waren veel parlementsleden niet op komen dagen .

Bovendien heeft Ruben Roozendaal, voormalige boezemvriend van Bouterse, voor een aardschok gezorgd. Totaal onverwacht verklaarde hij na 30 jaar dat de president eigenhandig twee van de 15 mensen in Ford Zeelandia heeft doodgeschoten.  

Nu moet Bouta zich ineens verantwoorden voor een ietsiepietsie meer dan betrokkenheid bij de decembermoorden. Het leven jongen, daar is werkelijk geen pijl op te trekken!

Ministeriële dwaling

Terwijl Rutte, Verhagen en Wilders in het Catshuis zich het hoofd breken over hoe zij het Nederlandse volk nog meer pijn kunnen doen, denkt minister Hillen van Defensie een manier te hebben gevonden om de piraten in Somalië voor een keer echt over de knie te leggen. Volgens hem moet de marine de zeerovers hard aanpakken voordat zij het ruime sop kiezen.

Onder andere door hun wapen- en brandstofdepots vanaf zee onder vuur te nemen en hun boten door gevechtshelikopters te laten lekschieten. Hillen is ervan overtuigd dat de zeemacht dit allemaal voor elkaar kan krijgen zonder dat er soldaten aan land gezet hoeven te worden.

Degenen die de minister dit plan hebben aangepraat gaan er kennelijk vanuit dat piraten ook huis- en leefregels hanteren als het Nederlandse leger. Dus dat zij na een potje zeeschuimen hun wapens netjes bij een magazijn afgeven om vervolgens de lege oliedrums naar de brandstofopslagplaats te kunnen rollen.  Nou, de werkelijkheid zal weleens vies tegen kunnen vallen!

Maar dat is niet waar ik mij over opwind. Mijn irritatie betreft meer het moment dat de minister van Defensie gekozen heeft om zijn ridicule plan te lanceren. Want, wie komt er nou met een geldverslindende operatie aanzetten als de mensen iedere dubbeltje om moeten draaien om rond te kunnen komen. Juist! Niet alleen het plan is belachelijk, ook het tijdstip kiest alleen een idioot.  

Dat hij zich bij Amerika en de andere NAVO-partners omhoog wil likken kan ik hem niet kwalijk nemen. Al zijn voorgangers deden dat immers ook. Alleen moet hij zich realiseren dat dit niet het moment is om belastinggeld te gaan verkwisten om bij anderen in het gevlij te komen.

Voor de muziek uitlopen is een kunstje dat Nederlandse bewindslieden keer op keer flikken zodra zij internationale ambities hebben. Of het land daar blij mee moet zijn…..?

Machtsevenwicht

Staatsgrepen vinden meestal plaats in landen waar het staatshoofd het vertrouwen van het volk volledig verspeeld heeft.  De staatgreep die deze week in het Afrikaanse land Mali plaatsvond hoort daar niet bij en heeft daarom iedereen verrast.

president Toure

Directe aanleiding om Touré, de president van het West-Afrikaanse land, af te zetten was er niet.
Dankzij hem kwam er in 1991 een einde aan het autocratische bewind van Moussa Traoré en kreeg het land een burgerregering onder Alpha Oumar Konaré.
Zelf werd Touré in 2002 tot president gekozen en werd hij met ruime meerderheid in 2007 herkozen.

In tegenstelling tot andere Afrikaanse leiders ambieert Touré geen derde ambtstermijn. Hij wil voor de verkiezingen die voor april staan gepland geen kandidaat zijn. Toch is er onlangs gemor ontstaan over zijn uitoefening van de macht. De wijze waarop hij de opstandige Touaregs in het Noorden aanpakt vindt geen genade in de ogen van de militairen.

Touaregs

Voorheen was het Malinese leger redelijk opgewassen tegen de problemen die leden van het Touaregvolk veroorzaken. Maar bij de laatste opstand, begin 2012, bleken de Touaregs sterker te zijn dan ooit het geval was.

Door hun militaire steun aan Kadhafi beschikken sommige opstandelingen over zware wapens die in Libië werden ingezet.

Familieleden van de militairen die het tegen de Touaregs moeten opnemen, eisten onlangs betere bewapening en meer soldij van de regering in de hoofdstad Bamako. Deze eisen waren afgelopen woensdag ook de inzet bij de bijeenkomst met de minister van Defensie.

Kennelijk heeft de uitkomst van dit onderhoud ertoe bijgedragen dat een aantal jonge officieren aan het muiten zijn geslagen.
Of de staatsgreep zorgvuldig is voorbereid valt moeilijk vast te stellen. Sommige waarnemers houden op een uit de hand gelopen protestactie.

Hoe het ook zij, zowel Frankrijk (de vroegere koloniale meester) als de Afrikaanse Unie en Ecowas, de samenwerkingsorganisatie in West-Afrika, staan erop dat de burgerregering wordt hersteld. Om dit kracht bij te zetten dreigt men met de inzet van Ecowas-troepen.  

Met haar bommen heeft het Westen niet alleen het Kadhafi-regime platgegooid, ook de welvaart en stabiliteit in Mali en de omringende landen.



 

Mediageilheid

Streberigheid is de meeste politici in Den Haag niet vreemd, anders hebben zij het lange traject niet kunnen afleggen om daar te komen waar zij zijn. Slechts een enkeling belandt onbedoeld in het centrum van de macht omdat een partijleiding niet om zijn of haar uitzonderlijke kwaliteiten heen kan.

Hero Brinkman daarentegen dankt zijn huidige plek in De Tweede Kamer aan de explosieve groei van Geert Wilders’ PVV bij de verkiezingen in juni 2010. Doordat de partij van 9 naar 24 zetels ging leverde Brinkmans elfde plaats op de kieslijst hem een kamerlidmaatschap op. Die lage notering kreeg hij van Wilders vanwege zijn constante neiging een eigen koers te varen.

Bij de formatie-onderhandelingen tussen Rutte, Verhagen en Wilders heeft Brinkman de PVV echter verzekerd dat hij de partijlijn zal volgen. Nu blijkt ineens dat men niets aan die toezegging heeft, de dissident is alsnog uit de partij gestapt. Met het gevolg dat officieel het kabinet geen meerderheid meer heeft in het parlement.

Uiteraard speelt Brinkman de vermoorde onschuld door de media op alle beste bedoelingen te wijzen van zijn eigengereidheid.

De schuld legt hij volledig bij zijn collega-fractieleden. Die zijn in Brinkmans ogen laf, omdat ze zijn inspanningen om de PVV te hervormen niet willen steunen.

Op het eerste gezicht zou je de man bijna heroïsche kwaliteiten toedichten die zijn voornaam eer aandoen. Kijk je echter naar het ontstaan van de PVV als protestpartij en de anderhalf miljoen mensen die bij de laatste verkiezingen op haar gestemd hebben, dan moet je concluderen dat er nauwelijks aanleiding is om de partij te hervormen.

Hero Brinkman lult dus uit zijn nek! Hij heeft gewoon zijn hand overspeeld door zijn rol als dissident al te serieus te nemen.

Dat hij regelmatig bij Pauw en Witteman mocht aanschuiven is alleen omdat Wilders zelf daar geen brood in ziet. En niet anders!

Aan mediageilheid zijn heel wat mensen ten gronde gegaan. Om hier achter te komen hoeft Hero Brinkman alleen maar bij Rita Verdonk langs te gaan.

Mahmoud al-Zahar

Onverzettelijkheid

De Arabische Lente heeft in Noord Afrika en het Midden-Oosten niet alleen grote consequenties voor de betrokken landen. Militante organisaties als Hezbollah en Hamas ondervinden ook last van de regeringswisselingen die daarvan het gevolg zijn.

Khaled Mashal

Zo heeft Khaled Mashal, topman van Hamas in het buitenland, onlangs het ‘politbureau’ verplaatst van het onrustige Syrië naar Caïro.

Door deze stap circuleren er nu berichten dat Iran de financiële hulp aan Hamas heeft stopgezet als straf voor hun vertrek uit Syrië: Bashar al Assad is een trouwe bondgenoot van Ahmadinejad.

Deze berichten worden tegengesproken door Mahmoud al-Zahar in Gaza Stad, feitelijk de machtigste man binnen Hamas. Samen met de blinde sjeik Ahmad Yassin (in 2004 door de Iraëliers geliquideerd) heeft hij de Hamas in 1987 opgericht. Volgens al-Zahar zijn de relaties met Teheran nog steeds goed en krijgen zij daarvandaan geld evenals andere donaties uit de gehele wereld.

Mahmoud Abbas en Khaled Mashal

Om de vermoedelijke breuk met Iran te herstellen verwerpt al-Zahar het akkoord dat Khaled Mashal met de Fatah van Mahmoud Abbas heeft gesloten.

Volgens al-Zahar pleegt Mashal daarmee verraad, omdat het Hamas-handvest bepaalt dat Israël geen enkel bestaanrecht heeft.

Mahmoud Abbas en Fatah zijn namelijk voorstanders van een tweestatenoplossing op basis van de grenzen van 1967.

Mahmoud al-Zahar heeft alle reden om zich in deze kwestie onverzettelijk op te stellen. Behalve zijn kompaan sheik Ahmed Yassin hebben de Israëliers twee zonen van hem omgebracht, respectievelijk in 2003 en 2008 (bij de aanslag van 2003 was Mahmoud al-Zahar het doelwit). Daarnaast hebben Israëlische militairen ook nog zijn schoonzoon gedood.

Mahmoud al-Zahar

De Hamas hardliner geeft toe dat een militaire overwinning op Israël voorlopig geen haalbare kaart is, maar volgens hem toont de Arabische Lente aan dat de islam in opmars is.

Door het verval van het Westen zal de positie van Israël op den duur onhoudbaar worden. Als bewijs voert hij aan: Waarom hebben ze anders allemaal twee paspoorten?

Met dat laatste heeft de Hamasleider wel een punt, vind ik!

Amnestie

Even zag het ernaar uit dat de stroperige rechtsgang rond de betrokkenheid van Desi Bouterse bij de Decembermoorden bevredigend zou gaan eindigen. De doodzieke oud-sergeant Ruben Roozendaal, lid van de ‘Groep van 16’ (de coupplegers van ’80), heeft verklaard dat Bouterse in Ford Zeelandia aanwezig was toen daar de Decembermoorden in 1982 plaatsvonden.

Ruben Roozendaal

Zijn oudere verklaringen, waarin hij zich niet kon herinneren waar Bouterse op dat moment was, trok hij in.

Kennelijk wilde hij door de ziekte toch schoon schip maken hoewel Bouterse hem recentelijk nog had verzocht om geen belastende verklaringen af te leggen.

Bouterse in Ford Zeelandia

Voor de nabestaanden van de Decembermoorden was dit een geschenk uit de hemel, omdat in de komende weken de auditeur-militair de strafeis tegen Bouterse en de andere verdachten wilde gaan formuleren.

De zaak tegen de de betrokkenen bij die moorden in Ford Zeelandia loopt al 4 jaar.

Om die reden kwam de klap voor de nabestaanden bijzonder hard aan, toen bekend werd dat een aantal parlementsleden een voorstel gaat indienen om aan alle betrokkenen amnestie te verlenen. Volgens deze parlementariërs is het hoog tijd om een punt te zetten achter een slepend maatschappelijk en politiek probleem.

Het tijdstip om hiermee te komen doet vermoeden dat de belanghebbenden geen vertrouwen meer hebben in de uitslag van de rechtzaak, na de bekentenis van oud-sergeant Ruben Roozendaal, aldus de nabestaanden.

Dat zo’n wetsvoorstel een ruime meerderheid in het parlement zou gaan halen, wordt door niemand betwijfeld. Hierin heeft de partij van Bouterse, de NDP, veruit de meeste zetels. Dus zien de nabestaanden hun laatste hoop op gerechtigheid voorgoed verdwijnen.

Hun raadsman Gerard Spong had hier kennelijk ook geen oplossing voor. Zijn opmerking dat men onschuldigen helemaal geen amnestie kan verlenen is daarentegen zeer steekhoudend!

Bouterse, president van Suriname 

 

Maar ja, daar hebben Bouta en zijn kompanen maling aan. Toen zij in ’80 de macht grepen wisten zij wat die allemaal voor mekaar kan boksen. Het bewijs is nu wel geleverd!

Barbarij

Frankrijk maakt op dit moment schokkende momenten door in haar geschiedenis. In amper een week tijd heeft een koelbloedige moordenaar op een scooter al 3 keer toegeslagen.

In Toulouse schoot hij op 11 maart een 30-jarige man dood die een afspraak met hem had. Het slachtoffer had in een advertentie zijn motor te koop aangeboden en tevens vermeld dat hij militair was.

Vier dagen later stapte de moordenaar op 3 militairen in uniform af die niet ver van hun legerbasis stonden te pinnen. Van dichtbij schoot hij met een pistool kaliber.45 twee van hen dood en verwondde de derde levensgevaarlijk.

Volgens ooggetuigen stapte de in het zwart geklede schutter daarna rustig op zijn scooter en maakte zich uit de voeten.

Op maandag 19 maart verscheen de scooterrijder in dezelfde outfit bij een joodse school in Toulouse en nam meteen de aanwezigen onder vuur. Eerst doodde hij een 30-jarige rabijn en diens twee zonen van 4 en 5 jaar en liep vervolgens het schoolplein op. De dochter van het schoolhoofd achtervolgde hij tot in de school voordat hij haar door het hoofd schoot. Verder raakte een 17-jarige leerling zwaar gewond.

Balistisch onderzoek heeft inmiddels uitgewezen dat bij alle drie schietincidenten hetzelfde wapen is gebruikt. Ook uit de scooter, een gestolen Yamaha T-max, leiden de autoriteiten af dat het gaat om dezelfde schutter. In welke hoek deze gezocht moet worden is vooralsnog niet duidelijk. Twee van de drie vermoorde militairen waren moslims.

Door deze drie op elkaar volgende bloedige gebeurtenissen heeft president Sarkozy zijn herverkiezingscampagne een aantal dagen opgeschort. Ook zijn tegenstrever, de socialistische presidentskandidaat Hollande, haastte zich naar de school om zijn medeleven te betuigen.

Per slot van rekening moet er ook stemmen worden gewonnen, niet waar!

Energiedrank

Hoe het leven iemand ineens tegemoet kon lachen, ondervond Chaleo Yoovidhya. Van straatarme eendenhoeder in het Noorden van Thailand klom hij op tot een van de rijkste mannen ter wereld. Deze onstuitbare opmars dankte hij aan zijn uitvinding van het energiedrankje Red Bull.

Chaleo Yoovidhya

De van oorsprong Chinese Thai trok in 1960 naar Bankok om daar zijn geluk te beproeven. Hier werkte hij eerst als buschauffeur, maar besloot later om zijn broer te helpen in de apotheek. Vervolgens begon hij zelf farmaceutische produkten (merendeels antibiotica) te verkopen.

In deze periode ontwikkelde hij een drankje dat vrachtwagenchauffeurs en fabrieksarbeiders wakker moest houden tijdens lange ritten of nachtdiensten. Naast veel suiker bevatte het drankje ook taurine (aminozuur), het pepmiddel glucuronolacton, vitamine B en net zoveel cafeïne als in 3 blikjes cola.

Dietrich Mateschitz

Oorspronkelijk noemde hij het drankje Krating Daeng, wat later vertaald zou worden in Red Bull.

Pas na een ‘joint venture’ met de Oostenrijker Dietrich Mateschitz kreeg het drankje internationale bekendheid. Daarvoor was wel nodig dat de flesjes door blikjes werden vervangen.

De grote doorbraak vond plaats tijdens de Grand Prix van Monaco in 1987. Hier besloot Mateschitz het drankje op grootse wijze te propageren. Tien jaar later kwam het pas op de Amerikaanse markt. Vijfentwintig jaar na de introductie van Red Bull worden er jaarlijks 3 miljard blikjes van verkocht in 79 landen.

Afgelopen zaterdag overleed Chaleo Yoovidhya op 89 jarige leeftijd. Zijn vermogen wordt geschat op 5 miljard dollar, waarmee hij de 205^e plaats inneemt van de Forbes-ranglijst van rijkste mensen ter wereld.

Dat Red Bull schadelijke gevolgen kan hebben voor de gezondheid, daar wil de jeugd uiteraard niets van weten. Daarvoor zijn de nachten te lang en het leven te kort!

Leiderschap

Regelmatig zien wij leiders op een gegeven moment van hun achterban vervreemden. Soms doordat verschil van inzicht de cohesie ondergraven heeft; ideologische vergezichten hebben immers pas zin als ze door de basis omarmd worden.  Ook komt het voor dat hebzucht daarvan de oorzaak is. Schaamteloze zelfverrijking door de top wordt dan een doorn in het oog van het volk.

Als een leider te lang aan de macht is kan hij plotseling last krijgen van  grootheidswaanzin. In de tv-serie van Adriaan van Dis over Indonesië werd gesuggereerd dat ‘foundingfather’ Soekarno in zijn nadagen daaraan leed. Aan de hand van een aantal megaprestigeprojecten probeerde men dit aan te tonen.

Wie tijdens zijn ambtsperiode zeker last kreeg van zelfoverschatting was Jean-Bédel Bokassa, de president van de Centraal-Afrikaans Republiek. Die wilde persé in de voetstappen treden van Napoleon en liet zichzelf in 1977 tot keizer kronen. Goed, hij was danook een extreem geval dat later zelfs van kannibalisme werd beschuldigd!

José Ramos-Horta, de huidige president van Oost-Timor, daarentegen kondigde zijn aftreden aan, omdat hij afgetroefd werd door concurrenten bij de onlangs gehouden presidentsverkiezingen.

Op zich is dat de normaalste zaak van de wereld binnen een democratisch bestel. In het geval van Ramos-Horta zijn de druiven wel erg zuur.

In 1996 won hij nog samen met de Oost-Timorese bischop Bello de Nobelprijs voor de Vrede. Hij kreeg die onderscheiding voor zijn inspanningen om het door Indonesië bezette Oost-Timor op de politieke agenda te krijgen. Nu behaalde hij niet eens genoeg stemmen om de tweede ronde te halen. Een duidelijker diskwalificatie is nauwelijks denkbaar voor een ooit gevierd iemand als Ramos-Horta.

Weinig Molukkers zullen hier rouwig om zijn, omdat hij bij zijn aantreden als minister van Buitenlandse Zaken onder Xanana Gusmao plotseling vindt dat de eenheid van Indonesië een voldongen feit is.

Deze woorden rolden uit de mond van de man die vele malen Molukse bedden in Nederland heeft beslapen, toen hij in Indonesië nog de grote agressor zag.

Een kwestie van voortschrijdend inzicht? Ammehoela….. ik hou het op opportunisme!

Persoonsverwisseling

Als het woord persoonsverwisseling valt zullen mensen altijd aan John Demjanjuk denken. Daarmee heeft de veronderstelde nazimisdadiger zich tijdens zijn leven al onsterfelijk gemaakt. Gisteren overleed hij op 91 jarige leeftijd in een Duits bejaardentehuis.

John Demjanjuk werd in 1920 als Ivan geboren in Oekraïne, toen nog een deel van de Sovjet-Unie. Hij diende vanaf 1940 in het Rode Leger en werd in 1942 krijgsgevangen gemaakt door de Duitse troepen. Volgens Demjanjuk verbleef hij 2 jaar in gevangenschap en werd hij in 1944 lid van een militaire Russische anti-Sovjet eenheid die door de nazi’s werd gefinancierd.

Zijn aanklagers beweerden dat hij tussen 1942 en 1945 onder andere als kampbeul  in Treblinka medeverantwoordelijk was voor de dood van 800.000 joden. Hiervoor werd hij in 1993 door het Israëlische Hooggerechtshof vrijgesproken. Eerder werd hem door een lagere rechter de doodstraf opgelegd en verbleef hij 5 jaar in eenzame opsluiting.

Op 73 jarige leeftijd keerde hij weer naar de VS terug. Hier was hij in 1951 naartoe geëmigreerd en werkte hij als automonteur in de staat Ohio. Zijn Amerikaanse staatsburgerschap, dat hij in 1958 had verworven, werd hem eind jaren 70 afgepakt toen overlevenden hem van foto’s meenden te herkennen als ‘Ivan de Verschrikkelijke’, de beruchte kampbeul van Treblinka.

In 1999 werd hij echter opnieuw aangeklaagd. Ditmaal zou Demjanjuk bewaker zijn geweest in Sobibor en Maidanek, twee andere vernietigingskampen. Door die beschuldigingen raakte hij opnieuw zijn Amerikaanse paspoort kwijt en werd Demjanjuk in 2009 aan Duitsland uitgeleverd. Hier zou hij tenslotte tot 5 jaar veroordeeld worden voor medeplichtigheid aan moord op 28.000 joden.

Het hoger beroep in die zaak mocht hij in vrijheid afwachten in een Duits bejaardentehuis. Zover kwam het dus niet. De zaak Demjanjuk, die bij elkaar 37 jaar heeft geduurd, is sinds gisteren eindelijk afgesloten.

De waarheid?   Tsja, die ligt nu onder een laag aarde.

Assad Leaks

In navolging van Wikileaks heeft de Syrische oppositie kennelijk ingezien dat het lekken van informatie, die via het internet verstuurd wordt, Bashar al Assad en zijn vrouw Asma in grote verlegenheid zou kunnen brengen. Duizenden e-mails die het echtpaar naar elkaar stuurde zijn namelijk op straat beland.

Met dank aan de Britse kwaliteitskrant ‘The Guardian’, die onthult dat zij de informatie van een lid van de Syrische oppositie heeft gekregen. Volgens de krant heeft een ‘jonge regeringsmedewerker in Damascus’ de gebruikersnaam en het wachtwoord van beide mailadressen aan de oppositie doorgespeeld.

Terwijl in het land een burgeroorlog woedt, bestellen de Assads online voor tienduizenden euro’s aan handgemaakte meubels bij Harrods in Londen en kopen allerlei huisraad en juwelen via internet.

Behalve de decadente levensstijl van de Assads toont dit ook aan dat het bevriezen van banktegoeden en andere leukbedachte sancties van het Westen geen zoden aan de dijk zetten.

Wat de mails wel bevestigen zijn de bedenkingen die de Syrische oppositie heeft ten aanzien van hervormingen die Bashar bij diverse gelegenheden aankondigde.

Zodra niemand het kan horen worden al deze beloftes door de president weggehoond.

Ook valt in de mails te lezen hoe Assad volgens het regime in Iran de opstand de kop in moet drukken. Verder staat daarin dat de president een netwerk van vertrouwelingen heeft opgezet die rechtstreeks aan hem rapporteren. Dit alles gaat buiten zijn veiligheidsapparaat om.

Tot teleurstelling van de oppositie zitten er geen mails bij over Assads betrokkenheid bij de slachtpartijen. Daarnaast betreuren de activisten dat de president op 7 februari het mailverkeer op beide mailadressen heeft stopgezet, na een dreigmail op zijn privéadres te hebben ontvangen.

Het zal mij niet verbazen als Julian Assange gniffelend de mails van Bashar er Asma doorleest!

Stoutmoedige dame

Als er iemand is die aan de kwalificatie 'stoutmoedige dame' voldoet dan is dat in mijn ogen de Myanmarese politica Aung San Suu Kyi. Zelden zie je een vrouw zo gracieus bewegen en tegelijkertijd kordaat overkomen. De manier waarop zij verslaggevers te woord staat en afgepaste antwoorden geeft is daar het bewijs van.

Aung San Suu Kyi is de dochter van generaal Aung San, een van de grondleggers van het huidige Birma, dat tegenwoordig Myanmar heet. Hij werd door politieke tegenstanders vermoord toen Suu Kyi 2 jaar oud was. Haar moeder, Daw Khin Kyi was ambasadeur voor Birma in India.

Om in haar vaderland de democratie te bevorderen richtte Aung San Suu Kyi met geestverwanten in 1988 de ‘National League for Democracy’ (NLD) op. Een stap die haar regelmatig in conflict bracht met het generaalsregime, waarin herhaaldelijk bleek hoe onverschrokken zij kon zijn.

Het jarenlange huisarrest dat de generaals haar oplegden, bezorgde haar wereldfaam. Terwijl zij in huisarrest zat won haar partij de algemene verkiezingen in 1990 met overweldigende meerderheid.

Maar de militaire junta weigerde deze verkiezingsuitslag te erkennen.

Naast andere internationale onderscheidingen leverde Suu Kyis onverzettelijkheid haar in 1991 de Nobelprijs voor de Vrede op. Op het aanbod van de junta om het land te verlaten wilde zij niet ingaan. Ook niet toen haar Engelse echtgenoot in 1999 aan prostaatkanker overleed. De laatste keer dat zij elkaar zagen was in 1995.

Voor het eerst spreektijd op de nationale tv

Vorig jaar maakte het militairsregime eindelijk plaats voor een burgerregering. Deze liet honderden politieke gevangen vrij en verlichtte de censuur.

Ook werd toegestaan dat Aung San Suu Kyi aan de komende verkiezingen meedoet.

Op de vraag van een Westerse journalist of de strijd nu gestreden is, antwoordde de stoutmoedige dame glimlachend: “Dat zal de toekomst moeten uitwijzen”.

Het internationale strafhof

Aan de totstandkoming van het internationale strafhof in Den Haag hebben de drie grote mogendheden (Rusland, China en de VS) niet willen meewerken. Zij zien het niet zitten om foute onderdanen aan het hof uit te leveren. Nu, 10 jaar later zullen zij waarschijnlijk zeggen dat het strafhof gefaald heeft.

Thomas Lubanga

De recente veroordeling van de Congolese militieleider Thomas Lubanga maakt pijnlijk duidelijk dat de aanklagers nauwelijks erin slagen om zaken rond te krijgen.
Eerder werden drie verdachten uit Rwanda, Sudan en Kenia vrijgelaten vanwege gebrek aan bewijs.

Desondanks beweren Afrikakenners dat de veroordeling van Lubanga zijn weerslag zal hebben op het continent. De warlords weten nu wat hen boven het hoofd hangt als zij gepakt worden. En dat op zich kan een dempend effect hebben op het geweld dat zij normaliter gebruiken.

Louis Moreno-Ocampo

Aan de andere kant zijn grote groepen mensen blij dat het strafhof er is.
In de eerste plaats de nabestaanden van Screbenica, die zien in de gevangenzetting van Radovan Karadzic en Ratko Mladic een stukje gerechtigheid.

Al heeft het EU-lidmaatschap van Servië in dit geval de doorslag gegeven.

Geert-Jan Knoops, hoogleraar Internationaal Strafrecht, vindt dat het Strafhof in Den Haag ineffectief werkt. Het feit dat er momenteel op internet een wereldwijde campagne loopt om de Oegandees Joseph Kony te arresteren toont dit aan. Met name de organisatie ‘Invisible Children’ spant zich hiervoor in.

Hoofdaanklager Louis Moreno-Ocampo bestrijdt de opvatting van Knoops. Hij vindt het een goede zaak dat het publiek haar verantwoordelijkheid neemt om misdadigers als Joseph Kony voor het gerecht te slepen.

Joseph Kony

Of het zal lukken moeten wij afwachten. Zijn commandanten dichten hem namelijk bovennatuurlijke krachten toe!