Staatsinrichting

Behalve in Syrië en Bahrein zijn de opstanden, die onder de noemer ‘Arabische Lente’ spontaan de kop opstaken en rond de Middellandse Zee om zich heen grepen, goeddeels achter de rug. Hieruit is gebleken dat het afzetten van dictators in veel gevallen best lastig kan zijn. Naast aardig wat inzet vergt het bovenal vasthoudendheid van de bevolking om het proces tot een goed einde te kunnen brengen.

Is dat eenmaal het geval, dan wachten de leiders die tijdens de opstand boven zijn komen drijven een nog grotere uitdaging. Want, de inrichting van een staat afbreken is één, maar die opnieuw in de steigers zetten zodat iedereen daar vrede mee heeft, dat is immers een stukje ingewikkelder. Zeker als de bevolking uit allerlei stammen bestaat die ook nog eens verschillende religies aanhangen.

Neem bijvoorbeeld Libië waar het geknechte volk zich na een verbeten strijd eindelijk wist te ontdoen van Moammar Khadafi. Hier heeft men na de val van de dictator zich suf moeten piekeren om het land bij elkaar te kunnen houden. Vanwege de vele wapens die in omloop zijn  dreigen veel opstandelingen met een gemeenschappelijke achtergrond eigen koninkrijkjes te stichten.

Als oplossing voor dit probleem heeft de Libische Nationale Overgangsraad (NTC) onlangs een wet aangenomen waarin is vastgelegd dat er in Libië geen politieke partijen zijn toegestaan op religieuze, tribale en regionale grondslag. De NTC beoogt hiermee de ‘nationale eenheid’ te beschermen en laat verder ook registreren dat nieuwe Libische partijen geen verlengstuk mogen zijn van buitenlandse partijen.

Op deze manier hoopt de raad het dreigende overwicht van de Moslimbroederschap zoals die zich met name in Egypte heeft gemanifesteerd tegen te kunnen gaan. Of dit ook zo uitpakt zal op 20 juni duidelijk moeten worden wanneer in Libië een grondwetgevende vergadering wordt gekozen.

Hoe de staatsinrichting van Libië en landen in gelijksoortige posities er uiteindelijk uit gaat zien, hangt grotendeels van de inventiviteit van de nieuwe leiders af!