Bananenrepubliek

Om een bananenrepubliek genoemd te worden moet een staat zich telkens zo belachelijk maken dat deze bijna een karikatuur wordt. Vaak is dit het geval zonder dat de verantwoordelijke figuren daar zelf erg in hebben. In zo’n situatie kunnen wij stellen dat de mechanismen die hen zouden moeten controleren en corrigeren faliekant gefaald hebben.

In de eerste plaats zijn het de journalisten die dit zichzelf aan moeten rekenen, want in feite hebben zij domweg zitten slapen in plaats van kritische verslagen schrijven. Vervolgens moet worden vastgesteld dat het parlement er eigenlijk voor spek en bonen bij heeft gezeten. Met het gevolg dat de bevolking volledig buitenspel staat en het proces niet kan tegenhouden.

In mijn optiek voldoet Suriname nu aardig aan deze randvoorwaarden door toe te laten dat een lopende rechtszaak gefrustreerd wordt, voordat het tot een strafeis kan komen. De amnestiewet die (na drie dagen gekrakeel) in het Surinaamse parlement  is aangenomen kan slechts worden gezien als een regelrechte verkrachting van de rechtsorde. Een ingreep die geen enkel zichzelf respecterend democratisch land goed moet keuren.

Ronny Brunswijk

Dat velen een streep onder het verleden willlen zetten en aan de toekomst van Suriname willen gaan bouwen is begrijpelijk.

Maar daarmee heb je nog niet het recht om de spelregels van het democratisch bestel, namelijk de scheiding der machten, zomaar aan je laars te lappen.

Als de initiatiefnemers van de amnestiewet gewoon hadden gewacht totdat de rechter met een uitspraak was gekomen, dan was er geen vuiltje aan de lucht geweest!

De gretigheid waarmee zij de wet door het parlement heen willen jassen doet nu meer stof opwaaien dan anders het geval zou zijn. Bovendien zijn normale procedures als de achterban hieromtrent raadplegen duidelijk in de knel gekomen. Dit zag je aan de manier waarop Paul Somohardjo, de leider van de ‘Pertjaja Luhur’ partij, dit aanpakte tijdens een partijbijeenkomst.

Paul Somohardjo

De voormalige aartsvijand van Bouterse eiste toen van tegenstanders van de amnestiewet dat zij naar voren zouden komen. En om zijn eis kracht bij te zetten begon hij kinderlijk tot tien te tellen.

Hiermee brengt de beroepspoliticus het democratisch gehalte van de Surinaamse politiek goed in beeld.

Het laatste wat ik wil zijn is een zedenpreker, maar hier niets over melden kan ik ook weer niet!