Transparantie  versus  smeergeldcultuur

Oliemaatschappij Shell verzet zich tegen een nieuwe Europese richtlijn die olie- en mijnbouwbedrijven verplicht hun betalingen aan overheden te rapporteren. Met het voorstel wil de Europese Commisie de transparantie bij de winning van grondstoffen bevorderen en de toenemende corruptie in deze sector tegengaan.

Vooral de vraag in hoeverre de landen, waar de gronstoffen gewonnen worden, hiervan profiteren houdt de Commissie bezig.

Wat mij hierin aanspreekt is de gelegenheid voor de inwoners om hun regering ter verantwoording te roepen over de besteding van de inkomsten.

In principe zeggen Shell en andere bedrijven, zoals mijnbouwer BHP Biliton de richtlijn te steunen. Maar in de wetenschap dat dit veel heisa zal veroorzaken zoeken zij ondertussen naar wegen om hier onderuit te komen.

Shell en BHP Biliton stellen bijvoorbeeld voor om niet per project te kijken maar per land. Tegelijkertijd zeggen zij dat de Europese richtlijn niet mag botsen met de wetten van landen die niet willen dat betalingen openbaar worden gemaakt.

Dus komt het eigenlijk hier op neer: zij vinden alles leuk en aardig, maar doen hier lekker niet aan mee!

In hun optiek is smeergeld (het woord zegt het al) nodig om alles gladjes te laten verlopen. Dat dit toevallig de Westerse normen en waarden geweld aandoet is een factor waar zij best mee kunnen leven. Dan maar geen schoonheidsprijs!

Dat corrupte regeringsambtenaren de bodemschatten verkwanselen en de inkomsten naar hun buitenlandse bankrekeningen doorsluizen is een interne aangelegenheid van het land.

Lekkere opsteker voor de mensen in de Molukken waar Shell medio 2012 een gigantisch gasveld gaat exploiteren!