Moorden

Als ik snel moet opsommen waarom de meeste moorden worden gepleegd dan kom ik hooguit op hebzucht, rancune, jaloezie en lust. Met liquidaties in de onderwereld worden volgens mij meestal openstaande rekeningen vereffend. Ook kan ik mij voorstellen dat men hiertoe opdracht geeft om de tegenpartij voor te zijn.  Die staat op het punt de boel te verlinken of een aanslag te laten uitvoeren.

Psychologen zullen natuurlijk in koor roepen dat dit te kort door de bocht is of domweg simplistisch. Volgens hen zijn er ook gevallen waar sprake is van onderliggende motieven en dus ietsje complexer.

Ik zal de laatste zijn die het tegendeel gaat beweren. Want, zo’n gast die in het winkelcentrum in Alphen a/d Rijn zes mensen doodschoot, daar kan ik met mijn boerenverstand ook niet bij.

Anders zit het met politieke moorden. Daarvan begrijp ik meestal in welke context ze gezien moeten worden. Neem de Iraanse kerngeleerden die binnen een kort tijdsbestek dodelijk verongelukten of domweg opgeblazen werden. Je hoeft geen politicoloog te zijn om te beseffen dat de aanslagen maar één doel hebben: het kernprogramma frustreren.

Zo worden in Rusland regelmatig mensen uit de weg geruimd die een gevaar zijn gaan vormen voor de politieke elite in dat land. De liquidatie van de kritische journaliste Anna Politkovskaja is daar een sprekend voorbeeld van. Een andere spraakmakende moord was de vergiftiging van de voormalige KGB-er Aleksandr Litvinenko met het radioactief materiaal polonium.

Hij moest zonodig een boekje opendoen over de duistere praktijken van de Russische geheime dienst en hoe dit heeft geleid tot de machtsgreep van Vladimir Poetin. Foute aktie natuurlijk! Dan ben je zelfs in Londen niet veilig.

Dat bij politieke moorden zelden de dader wordt gepakt lijkt mij logisch. Anders zou ‘Uncle Sam’ niet een halve eeuw met het JFK dossier in zijn maag zitten.

Het zal mij daarom niet verwonderen als de vergiftiging van de Indonesische mensenrechtenactivist Munir nooit wordt opgelost.