Cohens integriteit

Zelden lees je dat iemand het slachtoffer is van zijn eigen fatsoen. Toch is dit volgens “kenners”  de reden waarom Job Cohen de handdoek in de ring heeft moeten gooien. Een betere smoes voor zijn falen hoeft de fractieleider van de PvdA zelf niet te bedenken, lijkt mij.

De pleister die de politieke commentatoren op Cohens gekneusde ego plakken heet ineens integriteit. Hij zou het beste met de samenleving voor hebben maar die tijd is hem helaas niet gegund.

De rol van oppositieleider is hem niet op het lijf geschreven. Hij was voorbestemd om na zijn afscheid als burgemeester van Amsterdam de nieuwe premier te worden. Dat was tenminste de toekomst die Wouter Bos voorspelde toen Cohen zich door hem liet overhalen om lijsttrekker te worden.

De werkelijkheid pakte anders uit. Cohens gebrabbel en gestotter bij Twan Huys kostte de PvdA waarschijnlijk die ene stem om als winnaar van de verkiezingen van 2010 te worden uitgeroepen.

Tsja, toen belandde Cohen in plaats van in het Torentje zomaar in de Tweede Kamer. De plek waar straatvechter Wilders likkebaardend op hem wachtte en de tv-camera’s alle verhaspelde zinnen pijnlijk registreerden.

Toen hij ook geen visionair bleek te zijn, wilde zijn eigen achterban het liefst van hem af. Die boodschap mocht scheidend partijvoorzitter Ploumen overbrengen. In haar afscheidsspeech stelde zij vast dat Cohen onzichtbaar was.

Hoewel gekwetst leek hij deze de opmerking van zich af te laten glijden. Maar het verwijt van collega Timmermans dat onder Cohens leiding de PvdA een soort SP-light gaat worden moest als een dolksteek in de rug hebben aangevoeld. Job Cohen legde per direct zijn functie neer.

Zo gaat het in het leven: “Sometimes you win, sometimes you lose”!