Partijbelang of eigenbelang

Veel leden van GroenLinks zitten met de missie in het Afghaanse Kunduz in hun maag. Het liefst willen zij ervan af, liever gisteren dan morgen. De reden hiervan is de manier waarop fractieleider Jolande Sap hen destijd de missie door de strot heeft geduwd.

Zelfs ‘buurtjes van buuten’ kunnen op hun klompen aanvoelen dat Saps voorwaarden waaraan de missie moet voldoen, als een tang op een varken slaat.

Immers, eisen dat door Nederlandse politietrainers opgeleide Afghaanse agenten geen gevechtshandelingen mogen verrichten, is natuurlijk de grootste onzin die je kan verkopen. Zeker in een gebied waar de Taliban alles en iedereen opblaast die met de buitenlandse bezetters samenwerkt.

Waarom Jolande Sap de missie steunde is niet helemaal duidelijk. Wel is het een manier om deelname aan een toekomstig kabinet met de VVD dichterbij te brengen. En iedere politicus wil nou eenmaal weten hoe het pluche van een regeringszetel aanvoelt.

Sommigen gaan daar ver in, daar kan Verhagen over meepraten. Die is bereid de ziel van zijn eigen CDA te verkwanselen voor een ministerschap. Dat daardoor de partij in verval raakt kan hem geen donder schelen. Hierna wacht hem waarschijnlijk toch een hoge post in het bedrijfsleven. Zijn vriend Eurlings bij de KLM laat hem graag zien hoe hij dit moet aanpakken.

Dezelfde Verhagen had als minister van Buitenlandse Zaken onder Balkenende vergaande toezeggingen gedaan inzake de verlenging van de missie in Uruzgan.

Dat hij daarmee het leven van jonge Nederlandse mannen en vrouwen in gevaar brengt, daar krijgt Verhagen kennelijk geen slapeloze nachten van.

Gelukkig hebben van de vele Molukse deelnemers niet één het leven verloren. Het zal immers je kind maar wezen die door zo’n machtsgeile bewindsman als kanonnenvoer op pad wordt gestuurd.