Graaicultuur

Met de regelmaat van de klok vallen wij van onze stoel van verbazing. Steeds wanneer de dagbladen een nieuw financieel schandaal aan het licht brengen. Van de week is het de Rotterdamse woningcorporatie Vestia die dreigt om te vallen vanwege slecht financieel beheer.

De directeur, een in trendy outfit gestoken gladjanus, kreeg voor zijn publieke taak 500 duizend euro per jaar. Maar er was niemand bij die club die zich hardop afvroeg of dit wel mocht. Zo kon het gebeuren dat hij en zijn kompanen gewoon hun gang hebben kunnen gaan.

Dat nu ineens de derivaten in de portefeuille de schuld krijgt van het dreigende faillissement is natuurlijk lulkoek. Er is daar op een gegeven moment een graaicultuur ontstaan die aanzet tot ontverantwoorde investeringen. Niet meer en niet minder!

In Indonesië doen zij het net even anders. Daar is het topsport om grote sommen overheidsgeld achterover te drukken. Een fenomeen waar sommige media zelfs hun bestaansrecht aan ontlenen. Die brengen dit soort schandalen gewoon als een soort soapserie. Maandenlang wordt de affaire laag voor laag gepeld.

Maar is eenmaal het moment daar, dat er volgens goed fatsoen een rechtzaak zou gaan volgen, dan blijkt het ineens één grote schijnvertoning te zijn. Slechts bedoeld om het rechtvaardigheidsgevoel van het verontwaardigde publiek in slaap te wiegen.

Hoe groter de fraude, des te dikker het dossier waar het openbare ministerie zich doorheen moet worstelen om de verdenking hard te maken. Wanneer haar dit lukt dan moet zij het ook nog opnemen tegen een batterij advocaten die de verdachten bij zullen gaan staan. Bijvoorbaat: verspilde energie!

Ook in Nederland komt het zelden tot een veroordeling. In het uiterste geval wordt van de politiek geeist om dit soort excessen te stoppen. Al is dat ook hier voornamelijk voor de bühne.

Hoor ik iemand nog roepen dat misdaad niet loont?