Gerechtigheid

Soms vraag je je af of gerechtigheid wel bestaat. Bijvoorbeeld  wanneer opnieuw zware criminelen vanwege vormfouten in de tenlastelegging door de rechter op vrije voeten worden gesteld.

Dat de nabestaanden van de decembermoorden in Suriname zich dit al decennia lang afvragen, kan ik mij daarom heel goed voorstellen. Zeker nu Bouta stevig in het zadel zit en het land bestiert zoals het hem uitkomt. Van het proces decembermoorden dat onder president Venetiaan op de rol is gezet, wordt weinig meer vernomen.

Gelukkig bewijst de arrestatie van de moordenaar van Zoran Djindjic in Valencia deze week dat wij hieraan niet moeten gaan twijfelen. Jarenlang zag het er immers naar uit dat de moord op de Servische premier in 2003 onbestraft zou blijven. Maar zie: dankzij het internet zijn naar het buitenland uitgeweken boeven daar ook niet meer veilig.

Gerechtigheid eisten ook decennialang de bewoners van Rawah Gedeh. Het dorp waar volgens hen in 1947 een paar honderd mannen en jongens standrechtelijk werden geëxecuteerd door Nederlandse militairen. Op hun beurt beweren de veteranen, die nog in leven zijn, dat het er hooguit enkele tientallen zijn geweest.

Hoe het ook zij, dankzij de vasthoudendheid van hun Nederlandse advocate kwam er voor de nabestaanden eindelijk smartegeld, maar tegelijkertijd ook onrust in Rawah Gedeh. Onenigheid over wie wel en geen recht daarop zou hebben, heeft de sfeer in het zo vredige dorp voorgoed verziekt.

Over het algemeen doet geld wonderen maar soms ook donderen, zullen we maar zeggen.