Buurthuizen

Overal in het land worden buurthuizen wegbezuinigd. Terwijl ze eigenlijk voor de cohesie van een buurt of wijk proberen te zorgen. Erg tegenstrijdig van een kabinet dat zegt van intergratie een speerpunt in haar beleid te hebben gemaakt.

Molukse buurthuizen, beter bekend onder de naam: stichtingen, hebben het eveneens hartstikke moeilijk. Niet alleen vanwege de leegknijp-praktijken van de overheid, hier zijn ook de gebruikers medeverantwoordelijk voor. Of beter gezegd de niet gebruikers.

Want de meeste van dit soort wijkcentra kampen met leegloop. En in een hoop bakstenen gaat de overheid geen geld stoppen. Zeker niet nu iedereen zijn broekriem moet aantrekken.

Het wegblijven van bezoekers hebben sommige stichtingen aan zichzelf te danken, omdat de penningmeester niet met zijn tengels uit de kas kon blijven. Een betere controllemechanisme zou de schade aanzienlijk beperkt hebben.

Andere danken de desinteresse van hun omgeving aan het programma dat zij bieden. Molukse huisvrouwen lopen niet snel warm voor linedancen (om maar een voorbeeld te noemen).

Hiermee is niet gezegd dat activiteiten, waar wel over nagedacht zijn, een garantie vormen voor de bezettingsgraad. Daar heb je eerder een groot gevoel van saamhorigheid voor nodig. En dat is nou net wat de Molukse wijkbewoners nauwelijks meer laten zien, de laatste jaren.

Wanneer deze trend zich voortzet, komen de wijken zelf ook in de gevarenzone. Uniek zoals ze zijn, omdat ze ooit door de overheid zijn gebouwd om de Molukse identiteit in stand te houden.

Het is ieders goed recht om voor zichzelf te leven (de maatschappij spoort dit ook aan), maar ga dan niet zitten huilebalken om dingen als “bijzondere  positie” en zo. Want zo’n positie claimen vergt inspanning en soms offers!