Interventie

In Nieuwsuur van 8 februari zag ik eerst hoe een droom van schaatsminnend Nederland als een nachtkaars uitging. En niemand minder dan Mart Smeets is er op af gestuurd om de zeper een zachte landing te bezorgen. Een typische klus voor de grijze eminentie, die als geen ander van geen nieuws toch nieuws kan maken.

Vervolgens een reportage vanuit de belegerde stad Homs, waar de Britse Syriër Danny Dayem verslag deed van de constante beschietingen door het leger van Bashar el Assad. Gruwelijke beelden van slachtoffers en verwoestingen stappen ineens onze verwarmde huiskamers binnen.

Als kijker realiseer je je dat de mensen daar andere dingen aan hun hoofd hebben dan het wel of niet doorgaan van een Elfstedentocht. Het enige wat zij willen is een interventie door de VN om de moordpartijen te stoppen. Uitgevoerd door wie maakt hen geen reet uit, als het maar komt.

Danny Dayem suggereert zelfs dat een dreigende interventie al voldoende zou zijn om Assad en zijn familie naar het buitenland te doen vluchten. Wishful thinking of niet, het kan natuurlijk zo niet langer doorgaan.

Maar, zolang landen als Rusland en China weigeren om een interventieresolutie van de veiligheidsraad te steunen, zal er aan het lijden van de Syrische bevolking voorlopig geen einde komen.

Mensen in de Molukken weten wat het is om vergeefs aan te dringen op een interventie door de Verenigde Naties. Dit heeft het aanhoudende geweld, dat tussen 1999 en 2003 het archipel teisterde en duizenden slachtoffers maakte, wel aangetoond.

Soms blijft interventie uit, omdat de ene mogendheid niet wil dat de andere met de eer aan de haal gaat. Kinderlijk gedrag natuurlijk, maar wel met dodelijke consequenties!