Persoonsverwisseling

Er zijn mensen die vanwege hun gelijkenis met celebrities leuke momenten beleven die hen anders niet ten deel zouden vallen. Deze zogeheten ‘lookalikes’ krijgen dan de aandacht en behandeling die hun beroemde dubbelgangers gewoonlijk teweegbrengen. Zij die nauwelijks te onderscheiden zijn van de echte sterren laten zich graag inhuren om bepaalde festiviteiten op te leuken.

Met deze prettige bijkomstigheid van mogelijke persoonsverwisseling heeft de zaak van de Mexicaan Felix Beltran weinig te maken. Deze 23-jarige handelaar in tweedehands auto’s werd vorige week door de Mexicaanse marine opgepakt, omdat hij Jesús Guzmán zou zijn, de zoon van Mexico’s meest gezochte drugsbaron El Chapo. Als zodanig werd de jongeman met veel bombarie aan de media gepresenteerd.

Verder werd er bij vermeld dat het om een topcrimineel ging die door het Amerikaanse Drugs Agentschap (DEA) wordt gezien als  ‘een rijzende ster’ in de internationale drughandel. Deze bewering veegde Karla Pacheco, de echtgenote van de arrestant, van tafel in de Mexicaanse krant Milenio. Volgens haar hebben de betrokken autoriteiten zich grondig vergist.

Aan de hand van zijn geboorteakte en foto op zijn identiteitsbewijs deden Pacheco en haar schoonmoeder hun verhaal ook in andere media. Deze waren het erover eens dat de foto van Felix Beltran weinig gelijkenis vertoonde met die op het internationale arrestatiebevel. Hierop kon het Openbare Ministerie niet anders doen dan hun vergissing toe te geven.

Om verder gezichtsverlies te voorkomen houden zij Beltran voorlopig vast vanwege het geld en de wapens die ze in zijn huis zouden hebben gevonden. Dat er wapens in huis waren wordt door Beltrans familie volstrekt van de hand gewezen. Zijn advocaat vermoedt dat ze daar zijn neergelegd als vals bewijsmateriaal om zijn arrestatie te legitimeren.

“De 135 duizend dollar cash die in huis zou zijn gevonden lag daar, omdat de familie net een huis had verkocht”, aldus Pacheco verontwaardigd. Zodra de Mexicaanse autoriteiten inzien dat zij met hun billen bloot moeten, leggen zij de schuld bij de DEA die verkeerde informatie zou hebben doorgespeeld. De DEA op haar beurt wijt de vergissing aan knulligheid van de Mexicaanse opsporingsdienst.

Zo zie je maar weer: ook zonder uiterlijke overeenkomsten kun je voor iemand anders worden aangezien. Of je daarmee blij moet zijn, moet je maar afwachten!

Escalatie

Sinds de opstand tegen het regime van de Syrische president Bashar al Assad begon, is de wereld getuige van een steeds groter en heftiger wordend conflict. Het begon eerst met demonstraties van ontevreden burgers van allerlei gezindten. Geleidelijk aan is het verzet veranderd in een nietsontziende krachtmeting tussen de soennitische meerderheid en de sjiitische machthebbers en hun bevoorrechte aanhang.

Doordat de wereldgemeenschap steeds wegkijkt, omdat zij zich geen raad weet met de situatie, voltrekt zich straks in Syrië een ramp van ongekende omvang. Berichten over massaslachtingen hebben ons al een paar keer bereikt, maar tot krachtdadig optreden door de VN heeft het vooralsnog niet geleid. Mogelijk doordat haar 300 waarnemers dit niet adequaat hebben kunnen verifiëren.

Wat wel vaststaat is dat er over en weer steeds grotere aantallen slachtoffers worden gemaakt. Dit kan natuurlijk niet uitblijven nu Saudi-Arabië, Qatar en Turkije min of meer openlijk de zijde van de opstandelingen hebben gekozen door deze van wapens te voorzien. Terwijl uit een recent voorval is gebleken dat Rusland gevechtshelikopters aan het Syrische regiem heeft geleverd.

De Russen probeerden zich nog in te dekken door te stellen dat het om Syrische toestellen ging die voor onderhoud eerder naar Rusland waren verscheept. Hoe het ook zij, de komst van deze wentelwieken heeft de opmars van de rebellen danig verstoord. Plaatsen die inmiddels door hen waren ingenomen moesten zij noodgedwongen weer aan het leger van Assad prijsgeven.

Toch is het maar de vraag of Assads getrouwen lang plezier zullen hebben van het militaire overwicht dat zij op dit moment hebben. De landen die de opstandelingen goed gezind zijn zullen echt niet werkloos toekijken hoe deze in de pan worden gehakt. Zeker niet nu het Syrische leger onlangs een Turkse straaljager van het type F-24 uit de lucht heeft geschoten.

Het spoedberaad van de NAVO waar Turkije om vroeg belooft niet veel goeds. Turkije kennende, duidt dit op het peilen van de steun bij de andere leden voor het geval het land tot repercussie tegen het Syrische bewind overgaat. Gevreesd moet dan worden dat Rusland zijn vrienden in Damascus te hulp zal schieten. Dit risico dwingt Turkije om rugdekking bij de NAVO te gaan zoeken.

Een ding is duidelijk: Het Syrische conflict is een nieuwe dimensie binnengegaan!

Heterdaadje

Nu binnenkort de Tour de France ons grijze bestaan weer enige kleur gaat geven zal ook de discussie over dopinggebruik opnieuw losbarsten. Want, ook dit keer zal het WADA, het Wereld Anti-Doping Agentschap, tot grote frustratie van liefhebbers van de wielersport de prestaties van deelnemers tegen het licht houden. Drie weken lang berg-op-berg-af red je nu eenmaal niet met een stapeltje bruine boterhammen.

Toch slaagt het WADA slechts mondjesmaat er in renners te betrappen op het gebruik prestatieverhogende middelen. En als haar dit al lukt, dan is dat voornamelijk achteraf. Gevallen waarbij sprake is van een ‘smoking gun’ doen zich nauwelijks voor. Zodoende leiden sporen van dopinggebruik bijna altijd tot gedoe omtrent de wijze waarop de verdachte dit mogelijkerwijs heeft binnengekregen.

In het maatschappelijk verkeer is het aantonen dat iemand corruptie of andere laakbare handelingen heeft gepleegd eveneens een zware kluif. Aangetroffen onregelmatigheden worden door belanghebbenden altijd fel betwist. Zelfs met de hulp van klokkenluiders kan men niet ervan uitgaan dat deze slechterikken uiteindelijk aan de schandpaal zullen worden genageld.

Des te verwonderlijk is daarom het bericht dat de Volkskrant afgelopen zaterdag over deze wijdverbreide problematiek bracht. Daarin zou generaal-majoor Joeri Sabanin, een held uit de Tsjetsjeense oorlogen en tegenwoordig hoofd van de medische afdeling van het ministerie van Binnenlandse Zaken, op heterdaad zijn betrapt door de Russische politie voor zijn rol in een grote corruptiezaak.

Sabanin zou op zijn kantoor net lekker zijn geld hebben zitten tellen toen deze onverhoeds binnenviel. De 2,5 miljoen roebel (63 duizend euro) smeergeld, die hij net van een zakenman had gekregen, probeerde hij nog haastig door de wc te spoelen, maar de stapel was te groot. Het gevolg was dat toen de politie de gebarricadeerde wc-deur openbrak ettelijke biljetten van duizend roebel in de toiletpot dreven.

Om zichzelf uit de bedenkelijke situatie te redden fakete de generaal-majoor nog een hartaanval. Maar daar trapte de politie helaas niet in.

En ik maar denken dat je zeker met zo’n rang alles naar je hand kan zetten in Rusland. Zou Poetin het toch menen toen hij aankondigde de corruptie te gaan aanpakken?

Balotelli, de amokmaker

Waar iedere zichzelf respecterend profvoetballer moeite mee heeft, is deel uit maken van de nationale selectie, maar geen basisplaats krijgen. Gearriveerde vedettes blijken uiterst moeilijk hiermee om te kunnen gaan. Bij het Nederlandse elftal leidde de beslissing van van Marwijk om Huntelaar en van der Vaart op de bank te laten beginnen tot grote verontwaardiging bij beide spelers.

Profvoetballers zien grote voetbalevenementen als de EK en de WK als unieke momenten om zichzelf in de etalage te plaatsen. Dat het nationale belang hierbij inschiet wordt door betrokkenen schouderophalend voor kennisgeving aangenomen. De kans, dat aan de hand van hun verrichtingen een rijke club belangstelling voor hen toont, willen zij niet aan zich voorbij laten gaan.

De Italiaanse spits Mario Balotelli neemt in het leger van ontstemde bankzitters een prominente plaats in als het gaat om het uitventen van zijn ongenoegen. De uit Ghanese ouders geboren sterspeler van Manchester City laat niets na om zijn onvrede op ongezouten wijze aan coach Prandelli kenbaar te maken, zodra deze hem de rol van invaller toewijst.

Om zijn laatste akkefietje moet in menige huiskamer smakelijk zijn gelachen. Nadat Balotelli als invaller net gescoord had, gebaarde hij de coach driftig dat deze hem opnieuw moest wisselen. De boodschap die zijn armgebaren uitbeeldden was zoiets als: “Hier sukkel, wissel me maar weer. Dat doe je toch graag.” Maar de verwensingen die Balotelli daarbij uitsloeg werden ternauwernood door zijn ploegmaat Bonucci gesmoord.

Toen de media bij hem informeerde wat Balotelli allemaal zei, beweerde Bonucci dat de ‘enfant terrible’ van de Italiaanse ploeg Engels sprak en hij deze dus niet verstond. Waarom hij letterlijk diens mond had gesnoerd, was volgens Bonucci omdat de ondergewaardeerde spits tot alles in staat is. “ Ik deed het uit voorzorg, want met Mario weet je het nooit. Zijn instinct is zijn grote wapen.”

Bondscoach Cesare Prandelli,  een vaderlijke, bijna lief ogende man, zei over Balotellis  hatelijke gebaar het volgende: “Hij deed het spontaan, het kwam uit zijn hart. Maar laten wij  ons gelukkig prijzen dat hij heeft gescoord.” Prandelli is niet het type trainer dat snel onder de indruk raakt van een nukkige spits met puberale oprispingen.

Zolang Balotelli voor Italië de punten bij elkaar sprokkelt mag hij voorlopig de amokmaker uithangen. Maar wat als de doelpuntenmachine hapert?

Ontgoocheling

Met hoog gespannen verwachtingen bij een groot voetbaltoernooi moet men net zo uitkijken als veronderstellen dat het neerhalen van een dictator vanzelfsprekend democratie in het land brengt. Dit is de les die wij deze week geleerd zouden moeten hebben.

Wat volgens zelfbenoemde voetbalgoeroes op tv een voortzetting had moeten worden van de triomftocht van 2010, eindigde in een ontluisterende afgang van vice-wereldkampioen Nederland. Na drie op rij verloren groepswedstrijden van respectievelijk Denemarken, Duitsland en Portugal vertrok de ‘gedoodverfde’ favoriet voor de eindzege met de staart tussen de benen uit de Oekraïense stad Charkov.

Het Nederlandse elftal, dat in de aanloop naar het EK-toernooi door aanvoerder Mark van Bommel nog als een homogene voetbalmachine werd gezien, maakte geen poep klaar. In werkelijkheid bleek de ploeg een samengeraapt zootje prutsers te zijn aan wie het nationaal belang nooit toevertrouwd had moeten worden. Al helemaal niet de economische waarde van het sportevenement.

Hiervan dacht het Nederlandse bedrijfsleven een graantje mee te kunnen pikken. In plaats daarvan moeten de winkeliers nu rap alle oranje gadgets en kledingstukken in de uitverkoop doen willen ze nog iets van hun investeringen terugzien. Dit historische voetbaldebacle heeft dus grote gevolgen. Groter dan de geknakte ego’s van een stelletje slechtpresterende grootverdieners die aan zelfoverschatting ten onder zijn gegaan.   

In Egypte onderging de bevolking eveneens een ontnuchterende gewaarwording. Hier dacht men na de val van Hosni Mubarak eindelijk een democratisch staatsbestel te kunnen opzetten. De onlangs gehouden vrije verkiezingen gaven de burger moed, hoewel de uitkomst de seculiere moslims en de koptische minderheid grote zorgen baart vanwege de eclatante zege van de islamisten.

veldmaarschalk Tantawi

Aan alle euforie van de geslaagde opstand heeft het leger afgelopen week resoluut een einde gemaakt door het parlement naar huis te sturen. De geplande presidentsverkiezingen mochten van haar wel doorgaan, maar gevreesd moet worden dat alleen een marionet als winnaar uit de bus mag komen. Vrijwillig de macht aan een burgerregering afstaan lijken de generaals niet van plan.

Inmiddels is het Tahrirplein weer volgestroomd met demonstranten, maar of dit het leger tot andere gedachten zal brengen valt nog te bezien!

Amerikaanse toestanden

Met Amerikaanse toestanden bedoelen wij ondeugdelijke maatschappelijke ontwikkelingen die al geruime tijd in de VS gaande zijn en jaren later naar ons werelddeel overwaaien. Een goed voorbeeld zijn de astronomische bedragen die advocaten namens hun cliënten als schadeclaims indienen wanneer deze door toedoen van derden immateriële schade menen te hebben geleden.


Maar ook op andere terreinen  zien wij dat de Amerikanen verder gaan dan wij Europeanen toelaatbaar vinden. Neem voor het gemak het randgebeuren rondom echtscheidingen in het land van ‘Uncle Sam’. Daar is zelfs een kleine industie ontstaan om de echtelieden hightech-apparatuur te verschaffen waarmee zij elkaar makkelijker kunnen betrappen op buitenechtelijke avontuurtjes.


In winkels met namen als Spy Tech kunnen ze onschuldig uitziende spullen kopen waarin minuscule, voor het oog onzichtbare camera’s en opname-apparaatjes verstopt zijn. Gewone alledaagse dingen als: een pen, een sleutelhanger, een bril, een baseballpet, een lichtschakelaar enz. In werkelijkheid maken deze spullen deel uit van de wapenwedloop die op dit gebied gaande is.

Steeds meer mannen en vrouwen die huwelijksproblemen hebben, schaffen spionageapparaten aan om de schuld bij een eventuele scheiding bij de ander te kunnen leggen. Een bewijs van overspel kan je namelijk veel geld opleveren of schelen. Heel gewild zijn de gps-trackingsystemen, waarmee echtparen in de gaten kunnen houden waar de ander naartoe rijdt.

kapstokcamera

Om de ontrouw van de ander te kunnen vaststellen en te bewijzen dat deze niet deugt is er ook een chemische substantie in de handel waarmee spermaresten kunnen worden opgespoord op autostoelen, lakens en kleren.  Verder wordt steeds populairder de software die stiekem op de smartphone of de computer van de partner kan worden geïnstalleerd. Mails en sms-berichten worden rechtstreeks doorgezonden naar de eigen computer of telefoon.

In de echtelijke wapenwedloop is intussen ook apparatuur ontwikkeld waarmee de echtgenoten kunnen zien of ze bespioneerd worden. Door deze counter surveillance apparaten worden zij in staat gesteld om tijdig gepaste tegenmaatregelen te kunnen nemen.

Alles overziend zou je de mensen bijna willen aanraden om meer buitenechtelijke relaties aan te gaan, omdat het goed is voor de economie!

Al Mayadeen

Ten tijde van de eerste Golfoorlog heeft de Arabische wereld ontdekt hoe belangrijk het is om de berichtgeving over grote conflicten in eigen hand te hebben. De wijze waarop CNN de oorlog in Irak en Koeweit versloeg was op z’n zachts gezegd pro VS en haar bondgenoten. Met objectiviteit had het weinig te maken, maar met de beeldvorming des temeer.

Natuurlijk kon de toen nog jonge Amerikaanse tv-zender weinig anders doen dan de prestaties van het superieure VS-leger netjes aan de rest van de wereld doorgeven. Daarbij zorgvuldig kritische geluiden negerend die mogelijk het thuisfront zouden kunnen grieven. Het laatste wat CNN toen kon gebruiken was een flinke afwaardering van haar programma’s.

Het Arabische televisienetwerk Al Jazeera (het schiereiland) begon haar uitzendingen in 1996, dankzij een gift van 150 miljoen dollar van de emir van Qatar. Zij pretendeert de enige politiek-onafhankelijke tv-zender van het Midden-Oosten te zijn. Uiteraard betwisten de Amerikanen deze bewering, omdat via Al Jazeera diverse videoboodschappen van Osama Bin Laden het grote publiek bereikten.

Ook de koninklijke familie in Saudi Arabië, die regelmatig mikpunt is van kritiek door Al Jazeera, twijfelde aan de goede bedoelingen van de tv-zender. Daarom financierde zij Al Arabya, de tweede Arabische tv-zender die in 2002 het levenslicht zag en gevestigd is in Dubai. Met deze stap wilden de machthebbers van Saudi Arabië tegenwicht bieden aan de groeiende invloed van Al Jazeera in de moslimwereld.

In het Syrische conflict dat thans alle kenmerken heeft van een burgeroorlog zal het bewind van Bashar al- Assad niet ontgaan zijn dat de berichtgeving door zowel Al Jazeera als Al Arabya niet meer neutraal verloopt. Verwonderlijk is het natuurlijk niet: beide tv-zenders zijn door soennieten opgezet, waartoe ook de rebellen behoren. Het Syrische regime bestaat hoofdzakelijk uit alawieten, een sjiitische minderheid.

Ghassan Bin Jeddo

Om niet steeds eenzijdig als de boosdoeners in het conflict te worden afgeschilderd is er sinds vorige week een door sjiieten bedachte tv-zender actief. Deze draagt de naam Al Mayadeen en is gevestigd in Beiroet. De vermaarde Tunesische journalist Ghassan Bin Jeddo zou hier een groot aandeel in hebben gehad. Vorig jarig verliet hij luidkeels Al Jazeera omdat hij het van partijdigheid betichtte.

Over de financiering van Al Mayadeen wordt vooralsnog gegist, maar in Beiroet doet al het gerucht de ronde dat de geldstroom uit Iran en Syrië afkomstig is. Dit leidt men af uit de statuten van de zender die de ideologie van Hezbollah onderschrijft, bondgenoot van Syrië en Iran.

Zoals we weten wordt een oorlog niet alleen op het slagveld gewonnen, media-offensief is minstens zo belangrijk!

Mysterieuze verdwijningen

Tegenwoordig zal het horen of lezen van de naam Azaria Chamberlain niet snel meer een belletje doen rinkelen bij mensen. Toch was de mysterieuze verdwijning van deze negen weken oude baby ooit wereldnieuws geweest. Het werd zelfs onderwerp van tientallen boeken, een tv-serie, een opera en de met Oscar genomineerde  film A cry in the dark met Meryl Streep in de rol van Lindy Chamberlain.

Uluru-rots

Het kind zou volgens de ouders op 17 augustus 1980 door een dingo (een Australische wilde hond) uit hun tent zijn meegenomen en gedood. Lindy en Michael Chamberlain waren op het moment dat dit gebeurde aan het kamperen nabij de beroemde Uluru-rots, ook wel Ayers-Rock genoemd. Deze bewering werd bij de eerste rechtzaak in 1981 niet in in twijfel getrokken.

Moeder Lindy werd een jaar later alsnog tot levenslang veroordeeld voor moord en vader Michael voor medeplichtigheid. Nadat een bebloed jasje van Azaria in 1986 was gevonden in een gebied waar veel dingo’s verbleven, werden alle beschuldigingen weer ingetrokken. Lindy Chamberlain zat toen al drie jaar in de cel, waar zij inmiddels een kind had gekregen.

Doordat sinds 1980 in de verdwijningszaak van Azaria diverse malen door Australische rechters en onderzoekscommissies tegenstrijdige uitspraken werden gedaan, groeide deze uit tot een van de meest geruchtmakende vermissingszaken van Australië. Zelfs in 1995 durfde een patholoog geen doodsoorzaak te benoemen omdat er geen stoffelijk overschot voor handen was.

Nu, na bijna 32 jaar, durft pathologe Elizabeth Morris het wel aan om de dingo als dader aan te wijzen. Zij baseert zich op het teruggevonden kledingstuk van Azaria en op zeker tien andere dingo-aanvallen op Australische kinderen. Volgens Morris is een dingo in staat een kind aan te vallen, mee te nemen en te doden.

Lindy toont doodsoorzaak Azaria

Hiermee komt hopelijk een eind aan de jarenlange speculaties omtrent de verdwijning van Azaria Chamberlain. Moeder Lindy, die inmiddels van haar man Michael is gescheiden, reageerde opgelucht op de verklaring van de pathologe. Zij voegde eraan toe: “Australië is prachtig, maar kan soms ook gevaarlijk zijn”.

Zelf zal ik de laatste zijn die dit tegenspreekt. De outback-safari, die mij in een grijs verleden aan de voet van Uluru bracht, staat nog steeds in mijn geheugen gegrift.  Net als de grote krokodil die vlakbij Darwin op mij afstormde, maar op het laatste nippertje gelukkig tegen een meterhoge afrastering knalde.

Dreigende sluiting MuMa (Moluks museum)

Terwijl sportminnend Nederland bevangen is door de EK-koorts en de rest van de zomer gebeiteld zit vanwege Wimbledon, de Tour de France en de Olympische Spelen in Londen, dreigt zich in domstad Utrecht een drama te voltrekken. Het MuMa, het Moluks museum dat aan de Kruisstraat is gevestigd, zal per 1 oktober voorgoed de deuren moeten sluiten als er geen oplossing komt voor haar acute geldnood.

Op een krantenartikeltje na wordt door de media over dit ‘zwaard van Damocles’ boven het hoofd van de Molukse bevolking niet gerept. Door het aanhoudende gevaar voor het financiële systeem in Europa omdat sommige ‘knoflooklanden’ dreigen om te vallen komt de nieuwsvoorziening hier kennelijk niet aan toe. Zelfs de dagelijkse moordpartijen in Syrië raken daardoor onderbelicht.    

Molukkers in Nederland zouden eigenlijk razend moeten zijn dat dit afschuwelijke scenario hen te wachten staat. Los van de schuldvraag waar van alles over te zeggen valt, zou deze volkswoede uit moeten monden in felle protesten richting Den Haag, omdat de regering consequent wegkijkt in plaats van haar verantwoordelijkheid neemt.

Aan de wieg van het MuMa stond notabene het laatste kabinet Lubbers. Het museum maakte deel uit van een regeling waarmee de toenmalige regering de Molukse KNIL-generatie wilde compenseren voor alle pijn die zij had geleden. In het MuMa zou de geschiedenis van deze mensen, die onder valse voorwendsels uit hun natuurlijke omgeving waren weggehaald, voor het nageslacht veiliggesteld worden.

Het MuMa opende in 1990 dankzij een exploitatiesubsidie van 500 duizend gulden (227 duizend euro) haar deuren en voldeed jarenlang aan de verwachtingen. In 1995 kreeg het voor de verzelfstandiging een eenmalig bedrag van 8 miljoen gulden van het rijk. Dit geld werd belegd door Schretlen, een zakenbank van de Rabobank.

In tegenstelling tot het gesjoemel bij woningcorporaties als Vestia en legio andere semi-overheidsinstellingen is de reden van de deplorabele financiële toestand van het MuMa grotendeels te wijten aan de financiële crisis. Van het belegde bedrag is door tegenvallende investeringsresultaten en stijgende uitgaven nagenoeg niets meer over.

Voor de Molukse gemeenschap zou het onverteerbaar zijn wanneer de overheid wel tientallen miljarden in mislukte knoflookstaten wil steken maar het MuMa aan haar lot overlaat!

Hans Hillens weerzinwekkende geldingsdrang

Tijdens een rondreis door Amerika stond ik verbijsterd voor een standbeeld waaronder behalve de naam van de lokale held ook diens verdienste werd vermeld, namelijk: indiankiller. Aan die schokkende ervaring moest ik denken, toen zaterdag het acht uur journaal meldde dat minister van Defensie Hans Hillen van plan is om de militairen die betrokken waren bij de beëindiging van de treinkaping bij De Punt (1977) te decoreren.

Als neutrale maar kritische kijker vraag je jezelf af wat de meerwaarde van zo’n stap is, 35 jaar na dato. Temeer omdat betrokkenen als Kees Kommer (gaf toen leiding aan de precisieschutters) en oud-commandant van de Nederlandse strijdkrachten Dick Berlijn (bestuurde toen een van de straaljagers die werden ingezet) dit resoluut afraden.

Sterker, Berlijn zei in de uitzending dat Hillen daarmee de woede, frustratie en het verdriet miskent onder de Molukkers. Met deze zoveelste ministeriële uitglijer heeft Hillen bewezen niet meer dan een schertsfiguur te zijn die de ene inschattingsfout aan de andere rijgt. Daarom zou het Nederlandse volk zichzelf een dienst bewijzen door op 12 september een dikke streep door diens politieke aspiraties te zetten.

Eerder wilde hij als demissionair minister ook al zijn zin doordrukken om de overtollige leopardtanks van het leger aan Indonesië te verkopen, terwijl een grote meerderheid in de Tweede Kamer dit plan afwijst. De angst dat het Indonesische leger dit wapentuig in de Molukken en West Papua zou gaan inzetten is niet onterecht gezien de moordpartij die afgelopen week in Wamena (West-Papua) heeft plaatsgevonden.

Bij de grootscheepse vergeldingsaktie van de Kostrad (onderdeel van het Indonesische leger) tegen willekeurige inwoners van de stad Wamena vonden dertien mensen de dood en raakten tientallen gewond. Honderden anderen zijn de bergen in gevlucht. Doordat de media het gebied niet in mocht moet gevreesd worden voor meer slachtoffers onder de bevolking.

In plaats van zich druk te maken om dit soort schrijnende gevallen kijkt Hillen liever weg om in het gevlij te komen van de Indonesiërs. Hij vindt zichzelf een koopman die desnoods over lijken moet kunnen stappen om deals te kunnen sluiten.

Hillen zou een vent zijn als hij in navolging van eerder genoemde onderscheiding ook de soldaten een lintje opprikt die toendertijd in Rawah Gedeh hebben huisgehouden. Die mannen verdedigden toen ook de belangen van Nederland, net als de manschappen bij De Punt.

Wedden dat hij dit niet aandurft?

Canadian psycho

Dat onze lieve Heer vreemde kostgangers heeft weten wij onderhand wel. Toch komen soms exemplaren voorbij die ons versteld doen staan. Zo’n type is de jonge Canadees die onlangs in een Berlijns internetcafé is gearresteerd. Een medewerker had hem herkend als de vermoedelijke moordenaar waar Interpol wereldwijd naar op zoek is. De verdachte was op dat moment bezig om berichten over zichzelf  te lezen.

Luca Rocco Magnotta

De prangende vraag die mij dan bezighoudt is: Wat bezielt een mens om een film op internet te zetten waarin te zien is hoe hij een moord pleegt en vervolgens het slachtoffer in stukken snijdt? De politie van Montreal, waar de dader vandaan komt, houdt het op diens zucht naar bekendheid. Luca Rocco Magnotta zou het internet zien als het ideale podium om zichzelf in de schijnwerpers te zetten.

Eerder heeft hij op verscheidene websites een rol in homo-erotische pornofilmpjes gespeeld, steeds in verschillende gedaantes. Volgens de politie zou Magnotta ook de maker zijn van sadistische filmpjes met dieren op het internet. Daarvan heeft de video waarop een jong katje aan een python werd gevoerd vorig jaar in Engeland voor grote verontwaardiging gezorgd.

Luca Rocco Magnotta, die eigenlijk Eric Clinton Kirk Newman heet, zou daarvoor aan castingsprogramma’s hebben meegedaan en vervolgens als porno-acteur en model hebben gewerkt. In deze hoedanigheid zou hij volgens de Canadese media een verhouding hebben gekregen met een Chinese student die uiteindelijk letterlijk het slachtoffer zou worden van Magnotta’s geldingsdrang.

Het slachtoffer

In de Engelstalige media wordt Magnotta de ‘Canadian psycho’ genoemd, naar de verfilming van het boek American Psycho van Brett Easton Ellis. Dit komt ook omdat Magnotta de muziek uit die film gebruikte voor de film van zijn slachtpartij. Daarin is te zien hoe hij zijn naakte slachtoffer op een bed met een ijsprikker doodstak en daarna in stukken sneed.

De politie is hem op het spoor gekomen omdat hij een pakket met een voet erin bij het hoofdkantoor van de conservatieve partij in Ottawa liet bezorgen, geadresseerd aan de premier van Canada. In een ander pakket bij de liberale partij is een hand gevonden. Bij hem thuis viste de politie uit een vuilnisbak een torso in een koffer op. Ook trof zij daar een met bloed doordrenkt matras aan.

Na het felle licht van de schijnwerpers zal het voor de ‘Canadian psycho’ niet meevallen om in een donkere cel te moeten acteren!

kroonprins Reza Pahlavi

Opportunistische oppositiekrachten

In een land dat de grondbeginselen van de democratie respecteert kan de oppositie van alles vinden en roepen. Zelfs groeperingen met ronduit fascistische kenmerken of andersoortige staatsondermijnende ideologieën hebben onverkort recht op de vrijheid van meningsuiting die door de grondwet is gegarandeerd.

Anders gaat het in landen waar openlijk kritiek op de machthebbers marteling en gevangenzetting kan opleveren. Hier zien wij veel criticasters alleen vanuit metropolen als Parijs en Londen de regimes in hun vaderland afkraken. De meesten leiden daar een anoniem bestaan en laten pas veelvuldig van zich horen wanneer in hun land van herkomst grote veranderingen voor de deur staan.

Dit soort figuren proberen op die manier zo’n omwenteling alsnog naar hun hand te zetten om na de machtwisseling aan de touwtjes te kunnen gaan trekken. Het vuile werk van de revolutie laten zij liever aan het gepeupel over dat daarvan de gevolgen ondervindt. Zij, opportunisten, zullen het becommentariëren van de gebeurtenissen in de westerse media wel voor hun rekening nemen.

Ali Khamenei

Tot die groep reken ik de Iraanse kroonprins Reza Pahlavi die onlangs voor de Volkskrant geïnterviewd werd vanwege zijn getuigenis bij het Internationaal Strafhof in den Haag. Hij kwam daar de beschuldigingen toelichten, die zijn ingediend tegen grootayatollah Ali Khamenei omtrent misdaden tegen de menselijkheid sinds de mislukte ‘Groene Revolutie’ van 2009.

sjah van Perzie

Pahlavi, nu 51 jaar, leeft sinds zijn 17^de in ballingschap nadat zijn vader, de laatste sjah van Perzië, door het volk werd afgezet in 1979. Bij die machtsovername hebben de cassettebandjes die door ayatollah Khomeini zijn ingesproken een cruciale rol gespeeld. De geestelijke leider verbleef toen na allerlei omzwervingen in ballingschap in de Franse hoofdstad.

Volgens Pahlavi staat hij aan het hoofd van de Iraanse Nationale Raad, een pluriform platform, waarin monarchisten, republikeinen, linkse en rechtse activisten vanuit de hele wereld vertegenwoordigd zijn. Als zijn levensmissie ziet hij: “Iran leiden naar een seculiere democratie, waar de mensenrechten en de vrije meningsuiting worden gerespecteerd”!

Dat Pahlavi nu van zich laat horen kan ik niet los zien van de ‘Arabische Lente’ waarvan hij natuurlijk hoopt dat die na Syrië ook Iran zal infecteren!

Cyberkinderporno

In de wereld van Robert M., de Amsterdamse kindermisbruiker, gebeuren dingen waarvan wij nauwelijks notie hebben. Zo lees ik afgelopen dinsdag voor het eerst over kinderen in de Filipijnen, die door familieleden worden aangemoedigd om zich voor de webcam uit te kleden. Tijdens zo’n ‘show’ of ‘chat-chats’ zien zij doorgaans aan de andere kant van de lijn een blanke man, meestal van middelbare leeftijd, zichzelf naakt aftrekken.

Op instructies van de klant moeten de kinderen zichzelf of hun neefjes en nichtjes betasten zodat deze zich naar zijn hoogtepunt toe kan werken. Zodra dit bereikt is wordt het contact verbroken en blijft er geen spoor op het internet achter dat dit geval van kindermisbruik ooit heeft plaats gevonden. De ‘show’ kan pas beginnen zodra de geïnteresseerde via Western Union of MoneyGram 20 of 30 euro heeft overgemaakt.

De transactie wordt meestal tot stand gebracht door een tussenpersoon die thuis is in dit wereldje. Deze strijkt vanzelfsprekend het grootste deel van het geld op. Nadat de oom en tante, aan wie het kind is toevertrouwd, hun deel hebben ingehouden blijft er voor het kind zo’n 2,50 euro per keer over. Vaak brengen de oom en tante ook nog de kosten van de maaltijden in rekening zodat het kind nog minder overhoudt.

Door de komst van goedkope computers en internetverbinding kwamen de arme bewoners van krottenwijken er gauw achter dat dit soort praktijken goed geld opleveren. Zelf zien zij er weinig kwaads in, omdat er geen fysiek contact is met de klant. De ouders van de kinderen zeggen vaak niet op de hoogte te zijn van het misbruik. Maar tegelijkertijd nemen zij het geld dat het kind verdient graag in ontvangst.

Volgens het Filipijnse CBL, een organisatie die zich inzet voor de rechten van het kind  is het voor de Filipijnse justitie om die redenen bijzonder lastig om betrokkenen te vervolgen. Ook waarschuwt zij voor het gevaar dat de stap van cyberkinderporno naar daadwerkelijk fysiek misbruik maar klein is. Soms willen klanten namelijk langskomen voor het kind.

Walging voor kindermisbruik in de eigen omgeving is volkomen terecht, maar wat zich verder weg afspeelt moet met  dezelfde verbetenheid bestreden worden. Daar zou een betere verdeling van de welvaart mensen minder snel in de verleiding brengen om kinderen voor hun dagelijkse bordje rijst te laten opdraaien!

Wordt Indonesië een tweede Pakistan?

Volgens de Canadese schrijfster en moslima Irshad Manji is Indonesië hard op weg om een tweede Pakistan te worden. Tot deze harde conclusie komt zij naar aanleiding van haar recente bezoek aan het land. Waar ze vier jaar geleden nog een tolerante samenleving aantrof, ondervond Irshad Manji nu openlijke bedreigingen van moslimextremisten tijdens de presentatie van haar boek Allah, Vrijheid en Liefde.

Uitgerekend in dit boek zou de schrijfster een jubelend hoofdstuk aan Indonesië hebben gewijd vanwege haar eerdere ervaringen in het land. Zij zou daarin haar lezers hebben aangeraden om naar Indonesië te komen als zij getuige willen zijn van een voorbeeld van betekenisvolle gematigheid. Ter illustratie vertelde Irshad Manji over de transseksueel die bij de presentatie van haar vorige boek in Jakarta aanwezig was.

De omgebouwde man sprak van zijn gevecht om een hoofddoek te mogen dragen terwijl in dezelfde zaal aartsconservatieve moslims zaten. Volgens de schrijfter werd de transseksueel toen niet bedreigd of aangevallen. In tegenstelling tot de radicale moslims die Irshad Manji het spreken onmogelijk maakte toen zij haar laatste boek ten doop hield.

Niet alleen in Jakarta overkwam haar dit, elders in Indonesië kreeg zij eveneens een vijandig onthaal. Overal doken mannen in witte gewaden op die de bijeenkomsten waar zij eregast was wreed verstoorden. Onder het roepen van “Allah U Akbar” richtten de leden van de islamitische knokploeg FPI (Front van de Verdedigers van de Islam) vervolgens allerlei  vernielingen aan.

Bij het vrijzinnige cultureel centrum Salihara in Jakarta was de politie aanwezig toen de gewelddadigheden plaatsvonden. Zij maakte daar weliswaar een eind aan, maar niet door de geweldplegers te arresteren. Irshad Manji moest mee naar het bureau. Een politiewoordvoerder verklaarde later dat de bijeenkomst in Salihara illegaal was en daarom onrust veroorzaakte. Het feit dat zij lesbienne is was daar ook onderdeel van.

Een ander duidelijk voorbeeld van de groeiende invloed van militante moslims in het maatschappelijk verkeer van Indonesië is het onlangs afgelaste concert van Lady Gaga. Na dreigementen van de FPI moesten de organisatoren het uitverkochte evenement in Jakarta afblazen. De tienduizenden teleurgestelde fans van de megaster kregen hun kaartjes wel vergoed.

Dat door dit soort ontwikkelingen de Panca Sila (staatsfilosofie: eenheid in verscheidenheid) anno 2012 een holle frase is geworden, kan moeilijk worden tegengesproken!