Het Singapore van Afrika

Soms voltrekken zich zaken buiten ons gezichtsveld die grotere bewondering verdienen dan de achteloosheid die ze doorgaans ten deel vallen. De herrijzing van de staat Rwanda in Centraal-Afrika is zo’n krachttoer die onvoldoende door de Westerse media voor het voetlicht is gebracht. Twintig jaar geleden was het land niet uit het nieuws te branden vanwege de genocide op de Tutsi’s.

Onder strakke leiding van president Paul Kagame transformeerde Rwanda in de afgelopen decennia van een militaire staat in een economisch welvarend land. De nieuwe generatie technocratische bestuurders aan de top van de ministeries ergeren zich mateloos aan mensenrechtenorganisaties als Amnesty International en Human Right Watch die het bewind van Kagame autoritair vinden.

Naar hun stellige overtuiging gaan deze organisaties totaal voorbij aan de democratische stappen die de leiding van het land heeft gezet. Zo werd in 2003 per referendum een nieuwe grondwet aangenomen die met het gewelddadige verleden van Rwanda af moest rekenen. Als blijk van waardering werd Kagame datzelfde jaar met 95 procent van de stemmen tot president gekozen.

In 2010 werd de daadkrachtige Kagame met even grote overmacht herkozen, omdat hij het roer omgooide door de bemoeienis met de strijd in Congo terug te schroeven. Machtige legercommandanten die dit beleid niet steunden, kregen andere functies of werden gevangen gezet. Dit laatste ondervond de geduchtste krijgsheer in het oosten van Congo, zijn vroegere bondgenoot Nkunda. Kagame liet hem in Kigali oppakken en opsluiten.

Door goed te kijken hoe ze het in Oost-Azië hebben gedaan, waar de staat een leidende rol had bij het stimuleren van de vrijemarkteconomie, lukte het het bewind van Kagame om stapsgewijs het land te hervormen. Vanuit die gedachte ging men op zoek naar oplossingen van problemen die zo min mogelijk geweld doen aan de aard en cultuur van de Rwandezen. Zelf noemen ze dit hun homegrown solutions.

Modellen die westerse donorlanden of internationale instellingen de regering van Rwanda op willen dringen worden vriendelijk maar beslist terzijde geschoven. Het eerste wat zij deed was de gehele schuld van het vorige regime aflossen. Daardoor kon zij met een schone lei beginnen en zelf een weg uitstippelen die Rwanda economische voorspoed moest brengen.

Met de schoonheidsprijs voor democratie van internationale betweters kan Kagame zijn volk echt niet voeden. Trouwens, wat voor de een autoritair lijkt, ziet de ander als geleide democratie!