Het Singapore van Afrika

Soms voltrekken zich zaken buiten ons gezichtsveld die grotere bewondering verdienen dan de achteloosheid die ze doorgaans ten deel vallen. De herrijzing van de staat Rwanda in Centraal-Afrika is zo’n krachttoer die onvoldoende door de Westerse media voor het voetlicht is gebracht. Twintig jaar geleden was het land niet uit het nieuws te branden vanwege de genocide op de Tutsi’s.

Onder strakke leiding van president Paul Kagame transformeerde Rwanda in de afgelopen decennia van een militaire staat in een economisch welvarend land. De nieuwe generatie technocratische bestuurders aan de top van de ministeries ergeren zich mateloos aan mensenrechtenorganisaties als Amnesty International en Human Right Watch die het bewind van Kagame autoritair vinden.

Naar hun stellige overtuiging gaan deze organisaties totaal voorbij aan de democratische stappen die de leiding van het land heeft gezet. Zo werd in 2003 per referendum een nieuwe grondwet aangenomen die met het gewelddadige verleden van Rwanda af moest rekenen. Als blijk van waardering werd Kagame datzelfde jaar met 95 procent van de stemmen tot president gekozen.

In 2010 werd de daadkrachtige Kagame met even grote overmacht herkozen, omdat hij het roer omgooide door de bemoeienis met de strijd in Congo terug te schroeven. Machtige legercommandanten die dit beleid niet steunden, kregen andere functies of werden gevangen gezet. Dit laatste ondervond de geduchtste krijgsheer in het oosten van Congo, zijn vroegere bondgenoot Nkunda. Kagame liet hem in Kigali oppakken en opsluiten.

Door goed te kijken hoe ze het in Oost-Azië hebben gedaan, waar de staat een leidende rol had bij het stimuleren van de vrijemarkteconomie, lukte het het bewind van Kagame om stapsgewijs het land te hervormen. Vanuit die gedachte ging men op zoek naar oplossingen van problemen die zo min mogelijk geweld doen aan de aard en cultuur van de Rwandezen. Zelf noemen ze dit hun homegrown solutions.

Modellen die westerse donorlanden of internationale instellingen de regering van Rwanda op willen dringen worden vriendelijk maar beslist terzijde geschoven. Het eerste wat zij deed was de gehele schuld van het vorige regime aflossen. Daardoor kon zij met een schone lei beginnen en zelf een weg uitstippelen die Rwanda economische voorspoed moest brengen.

Met de schoonheidsprijs voor democratie van internationale betweters kan Kagame zijn volk echt niet voeden. Trouwens, wat voor de een autoritair lijkt, ziet de ander als geleide democratie!

Gelukzoekersplaag in China

Dat het rijke Westen allerlei gelukzoekers aantrekt uit ‘derdewereldlanden’ weten wij allemaal. Regelmatig nemen wij via de krant of tv kennis van gevallen met dramatische afloop die deze volksverhuizing teweegbrengt. Denk aan de 58 Chinezen die door verstikking om het leven kwamen doordat zij verstopt in de koelcabine van een vrachtwagen Engeland probeerden binnen te komen.

Dit drama speelde zich af op 18 juni 2000 op de veerboot naar Dover. Nu, nauwelijks 12 jaar later, ziet de wereld er anders uit. Vanwege de bankencrisis in 2008, die in de VS werd veroorzaakt maar snel de rest van de wereld infecteerde, belandde de economie van veel hoogontwikkelde landen in een hardnekkige dip. De Europese landen kregen daarnaast ook nog de eurocrisis over zich heen.

Aan de andere kant wisten met name de BRIC-landen (Brazilië, Rusland, India en China) in diezelfde periode wel hun stormachtig opmars vast te houden. Hierdoor is China ondertussen Japan voorbijgestreefd als tweede economie van de wereld. Het resultaat van aanhoudende economische groei van rond de 10 procent dat het land telkens liet zien.

De keerzijde van de medaille is wel dat China daarmee enorm in trek is gekomen voor de gelukzoekers uit de rest van de wereld. In het begin waren het vooral managers en handelslui die daar neerstreken. Maar tegenwoordig klagen de Chinese autoriteiten over jongere gasten  die op de bonnefooi naar het land komen om hun geluk te beproeven.

De meesten komen op een toeristenvisum het land binnen om vervolgens zonder vergunning  op zoek te gaan naar werk. Veel jonge afgestudeerden uit landen als Spanje en Griekenland hebben inmiddels deze sprong gewaagd. Eerder waren het vooral Filippijnse vrouwen die in China emplooi zochten in de huishouding en de horeca van Shanghai.

Later kwamen veel Afrikanen goedkope spullen inslaan in Guangzou en ontstond daar na verloop van tijd een kleine Afrikaanse gemeenschap van illegalen. De Chinese overheid, die hier hard tegen op probeert te treden, schat het totale aantal in China in de tienduizenden. Maar afgezet tegen 54 miljoen bezoekers vorig jaar is het natuurlijk maar een schijntje.

Terugkijkend naar die 18^e juni in 2000, vind ik dit alles toch een beetje bizar!

Beursgang Facebook geflopt

Vorige week vrijdag is met veel bombarie de introductie van Facebook op de New Yorkse beurs eindelijk een feit. Lang voordat dit zou plaatsvinden voorspelden analisten dat de waarde van een Facebookaandeel meteen door het plafond zou schieten. Of dit lekkermakerij was om mogelijke kopers over de streep te halen zal nooit vastgesteld kunnen worden.

Aanvankelijk leek het erop dat de kenners van deze specialistische bedrijfstak gelijk zouden krijgen. De waarde spoot inderdaad omhoog zodra het openingssignaal van de beurs was weggestorven. Lange tijd hield het Facebookaandeel die stijgende lijn ook vast totdat op een gegeven moment de boel haperde en langzaam in een vrije val terechtkwam.

Dankzij steunaankopen van banken die de introductie begeleidden sloot het aandeel die dag net boven de introductieprijs. Daarmee ontkwam Facebook aan een regelrechte blamage omdat het niet heeft kunnen waarmaken wat iedereen die bij de introductie betrokken was de rest van de wereld voorspiegelde.

Drie dagen na de beursgang is de waarde van een Facebookaandeel al 18 procent gedaald. Veel beleggers voelen zich bedrogen door de betrokken banken omdat die cruciale informatie over de winstverwachting van Facebook hebben achtergehouden. Alleen enkele grote, bevoorrechte investeerders waren hierover in kennis gesteld.

Ook de Nasdaq-beurs kan een schadeclaim tegemoetzien. Tijdens de beursgang van afgelopen vrijdag konden veel beleggers geen koop- en verkooporders plaatsen, omdat de techniek het liet afweten. Vanwege het enorme handelsvolume tijdens de beursgang raakte het handelssysteem van Nasdaq totaal ontwricht.   

De boze beleggers verwijten de banken ook dat zij veel te hoog mikten met de introductieprijs. In de aanloop naar de beursdag hadden ze die diverse keren verhoogd naar uiteindelijk 38 dollar. Twee toezichthouders op de Amerikaanse effectenbeurzen, de SEC en de FINRA, gaan deze beschuldigingen onderzoeken.

Hoe het uit zal pakken weet ik niet. Wat ik wel weet is dat zeepbellen ooit uit elkaar zullen spatten. Dus tegen die boze beleggers wil ik zeggen: lekker puh!!

Didier Drogba en Roman Abramovich

Hobby’s
Bij het woord hobby denken de meesten van ons aan activiteiten als kantklossen, duivenmelken of hooguit linedancen. Dingen die niet al te veel moeten kosten, omdat ze slechts dienen als tijdverdrijf. Uiteraard brengen dit soort bezigheden ook lieden voort die daarin doorschieten. Wat ooit bij toeval binnen het gezichtsveld belandt domineert op een bepaald moment hun armetierig bestaan.

Zo ken ik iemand die ver na zijn vijftigste eindelijk het rijbewijs haalde en dezelfde week met een gepimpte vierwieler thuiskwam. Waarom het geen ‘normaal’ exemplaar werd, schreef hij toe aan zijn obsessie voor bolides. Sindsdien bezoekt hij alle events die op het gebied van autotuning en cardesign georganiseerd worden. Dat hij zich als gepensioneerde zich thuis kan voelen in die jongerenscene is een mysterie.

De gerestaureerde DeLaMar theater

Van een andere orde zijn natuurlijk de hobby’s van mensen die al lang uitgekeken zijn op hebbedingetjes als Maserati’s  of Miami Vice-achtige speedboten. Joop van den Ende bijvoorbeeld zoekt het in de hoek van kunstuitingen die op een podium uitgebeeld moet worden. Zo heeft hij voor dit doel het totaal vervallen DeLaMar Theater opgekocht en grondig gerestaureerd.

Merab Zjordania

Andere superrijken zien het als een uitdaging om een zieltogende voetbalclub te transformeren in een kandidaat voor de landstitel. In Nederland is dit het geval in Nijmegen, waar in 2010 de Georgiër Merab Zjordania de eredivisieclub Vitesse van de ondergang redde. Bij de presentatie liet hij weten over vijf jaar met zijn club landskampioen te willen worden.

In Engeland doet dit fenomeen zich al langer voor en zijn clubs als Chelsea en Manchester City al jaren in handen van steenrijke buitenlanders. De laatste club heeft onlangs in een zinderend duel met stadsgenoot Manchester United de landstitel veroverd. Terwijl Chelsea voor het eerst met succes de finalewedstrijd van de Champions League naar zich toe trok.

Dat Roman Abramovich in de afgelopen tien jaar bijna een miljard aan zijn hobby heeft uitgegeven wordt slechts tussen neus en lippen door genoemd!

Burgeroorlog

Terwijl wij ons hier hoofdzakelijk druk maken om de recente verkiezingsuitslagen in Griekenland en Frankrijk, omdat die ongetwijfeld grote financiële gevolgen zullen hebben voor EU-burgers, worden er in Syrië dagelijks tientallen mensen afgeslacht. De aanwezigheid van VN-waarnemers om het ‘staakt-het-vuren’ van Kofi Anan te kunnen controleren heeft dit bloedvergieten niet kunnen stoppen.

Sterker, met de dag merken wij dat Syrië afstevent op een bloedige burgeroorlog die lang zou kunnen duren. Dit zien wij onder andere aan de zware dubbele aanslag met een autobom in de hoofdstad Damascus, waarbij meer dan 50 doden en honderden gewonden vielen. Ook de slag die rebellen onlangs leverden in het stadje Rastan, vlakbij Homs, waarbij 23 Syrische militairen omkwamen wijst op een escalatie van de gewelddadigheden.

Onbevestigde bronnen melden dat de Amerikanen een cruciale rol spelen in de bewapening van de Syrische rebellen. De wapenzendingen zouden zijn gefinancierd door Qatar en Saudi-Arabië waar de bevolking overwegend soenitisch is, net als de Syrische opstandelingen.

Hoewel de soenieten in Syrië veruit in de meerderheid zijn bestaat het regime dat daar al tientallen jaren aan de macht is merendeels uit sjiieten. De clan rond Bashar al-Assad behoort tot de alawieten, een sjiitische minderheid.

Dat Qatar en Saudi-Arabië rechtstreeks bij het conflict betrokken zijn is uiteraard een doorn in het oog van Iran, waar de sjiieten de dienst uitmaken. Tot nu toe heeft het bewind van Ahmadinedjad kunnen voorkomen dat er een VN-interventie tot stand komt. Rusland en China, waar Iran nauwe banden mee heeft, dreigen iedere resolutie van de Veiligheidsraad daartoe tegen te houden.  

De kans dat het Syrische conflict over zal slaan naar buurland Libanon stijgt met de dag, omdat ook hier de soenieten en de alawieten elkaars wijken met machinegeweren en raketwerpers beschieten. De Libanese alawieten zien in Bashar al-Assad hun beschermheer die zij tegen elke prijs aan de macht willen zien blijven.  

Tel hierbij op dat mogelijkerwijs Israël binnen niet al te lange tijd een preventieve aanval gaat uitvoeren op de Iraanse nucleaire installaties en we hebben een regio waar je voorlopig niet op vakantie wil gaan!

Wapenwedloop

Ten tijde van de ‘Koude Oorlog’ viel in negen van de tien gevallen de term wapenwedloop, zodra de militaire krachtsverhouding van de Sovjet Unie en de VS nader onder de loep werd genomen. Meestal gevolgd door een opsomming van het arsenaal dat beide mogendheden tot hun beschikking hadden. Deze wapenwedloop heeft onder andere geleid tot de ontwikkeling van de kruisraket zoals wij die nu kennen.

Helemaal nieuw is het wapen niet omdat de Duitse V1-raket, die in de Tweede Wereldoorlog veelvuldig op Londen werden afgevuurd, hier een voorloper van is. De moderne versie kan zowel uitgerust worden met een conventionele- als met een nucleaire lading. Tijdens de Golfoorlog van begin jaren negentig maakte het Amerikaanse type onder de naam ‘Tomahawk’ furore.

Na het uiteenvallen van de Sovjet Unie is het begrip wapenwedloop min of meer in onbruik geraakt, omdat er niemand meer over is die het militaire overwicht van de VS betwist. De ontwikkeling van onbemande vliegtuigen (drones), waarmee het Amerikaanse leger al tientallen Al Qaida-kopstukken heeft uitgeschakeld, is hiervan het onomstotelijke bewijs.

De met lasergeleide raketten uitgeruste drones worden via satelietverbinding door computerspecialisten bestuurd, die in Amerika achter hun beeldschermen zitten. De meeste luchtaanvallen voerden zij uit in de Afghaanse provincie Waziristan, waar vanwege haar onherbergzaamheid veel Al Qaida-leden hun toevlucht hebben genomen. Maar ook in Pakistan, Somalië en Jemen zijn de drones-bestuurders erg succesvol geweest.

Uiteraard hebben de leden van Al Qaida ondertussen niet stilgezeten. Na hun succesvolle terreur-aanvallen op 11 september 2001 beseffen zij maar al te goed dat gewone lijntoestellen in feite ook dodelijke projectielen zijn. Alleen zullen zij manieren moeten bedenken om de scherp gestegen veiligheidsmaatregelen te kunnen omzeilen.

Recentelijk heeft een Saudi-Arabische dubbelspion een bom, die in een onderbroek is verwerkt, aan de CIA overgedragen. De man was bij de Jemenitische tak van Al Qaida geïnfiltreerd en had, nadat hij hun vertrouwen had gewonnen, zich opgegeven als zelfmoordterrorist.

Zodoende hebben de Amerikanen een kijkje kunnen nemen in de keuken van Al Qaida waar druk wordt ‘gekookt’. Volgens de spion gaat de terreurgroep binnenkort over tot het implanteren van bommen.

Mogen wij nu aannemen dat het begrip wapenwedloop weer helemaal in is?

Mexicaanse dadendrang

De tijd dat wij bij het woord Mexicaan aan een mannetje met een forse zeiksnor denken, die onder een sombrero zijn hap taco met een slok tequila probeert weg te spoelen, ligt ver achter ons. Zeker na het bericht dat onze vertrouwde KPN voor een deel overgenomen zal worden door de Mexicaan Carlos Smit, de rijkste mens op aarde.

Zijn telecombedrijf América Móvil, dat een slordige 300 miljoen mobiele klanten heeft in heel Latijns-Amerika en een deel van de VS, heeft een bod gedaan van 2,5 miljard euro om 28 procent van de aandelen van KPN te bemachtigen. Hierdoor is de waarde van het aandeel KPN op de beurs als een raket omhoog geschoten, afgelopen dinsdag.

Onder Grupo Carso , het conglomeraat waar Carlos Smit (geschat privé-vermogen volgens Forbes: 52 miljard euro) zijn imperium heeft ondergebracht, vallen 200 bedrijven. In de vijf bedrijfstakken, die de sectoren telecom, mijnbouw, horeca, tabaksindustrie, onroerend goed, constructie en bankwezen bestrijken, heeft de Mexicaan ongeveer 200 duizend mensen in dienst.

De multimiljardair, die een Libanese vader en een Mexicaanse moeder heeft, is eigenaar van ziekenhuizen en warenhuisketens en heeft in Mexico-stad hele wijken in zijn bezit. Zijn invloed op de Mexicaanse economie is dermate groot dat men zijn expansiedrift voor lief neemt, uit vrees dat anders de beurs van het land negatief beinvloed zal worden.

De opgetelde waarde van de bedrijven van Carlos Smit zou intussen goed zijn voor eenderde van de totale waarde van alle bedrijven die op de Mexicaanse beurs genoteerd staan. Zijn aanwezigheid in Mexico is  overal zo merkbaar dat zijn landgenoten het land weleens schertsend ‘Slimlandia’ noemen.

Zelfs intimi vinden, nu hij 72 jaar is geworden, dat Carlos Smit best wat gas terug mag nemen. Volgens familie-vriendin Guadalupe Loaeza is hij sinds de dood van zijn vrouw Soumaya in 1999 volledig uit balans geraakt. “Er is niemand die tegen hem zegt: nu is het genoeg!”

Maar, waarom zijn dadendrang nu ineens zoveel verontwaardiging oproept is mij een raadsel. Of is hier toch sprake van afgunst?

Demissionaire dwaling  of …..

Officieel mag een demissionair kabinet alleen de lopende zaken afhandelen in afwachting van haar opvolger. In behandeling nemen van controversiële dingen wordt zeker niet gewaardeerd, laat staan dat de vertrekkende ministersploeg daar besluiten over gaat nemen. Toch ziet het ernaar uit dat Hans Hillen, de demissionaire minister van Defensie, deze gedragscode aan zijn laars probeert te lappen.

Geheel tegen de zin van de Tweede Kamer wil hij dat het gevallen kabinet Rutte overgaat tot de verkoop van overtollige tanks aan Indonesië. Hierin krijgt hij bijval van zijn collega Uri Rosenthal van Buitenlandse Zaken. Deze hoopt vurig dat de deal het hartzeer bij de regering in Jakarta zal wegnemen, vanwege het afgeblazen staatsbezoek van de Indonesische president aan Nederland in oktober 2010.

Dat er daadwerkelijk tot levering zal worden overgegaan lijkt mij onwaarschijnlijk. Een meerderheid van de Kamer is faliekant tegen dit voornemen van het kabinet. De transactie zou in strijd zijn met het Nederlandse mensenrechtenbeleid, omdat de kans dat het Indonesische leger het wapentuig zal inzetten in Papua-Nieuw-Guinea en de Molukken niet denkbeeldig is. En gezien haar demissionaire status moet het kabinet meer dan ooit naar het parlement luisteren. Overigens heeft het ministerie van Defensie in Jakarta onlangs bekend gemaakt dat zij lichter, beter inzetbare pantservoertuigen van Russische makelij gaat kopen.

Waarom Hillen en Rosenthal ondanks deze zwaarwegende argumenten toch hun plannen proberen door te drukken laat zich makkelijk raden. Daar waar de stronteigenwijze Hillen alleen te boek wil staan als daadkrachtige oud-minister van Defensie is de sluwe vos Rosenthal al de lijnen aan het uitzetten voor de voortzetting van zijn ministerschap in het nieuw te vormen kabinet. Selectieve verontwaardiging wordt daarbij niet geschuwd. Zoals de EU-veroordeling van de amnestiewet van Suriname laat zien en het wegkijken wanneer het Indonesische leger Papua’s afschiet.

Nederland zou niet moeten willen dat een schertsfiguur als Rosenthal opnieuw haar belangen in het buitenland behartigt. Het enige wat dit soort egotrippers interesseert is internationaal een deuntje meeblazen!

10 jaar na de moord

Zo luidt ook de titel van het zaterdagkatern ‘Het Vervolg’ van de Volkskrant dat deze week in zijn geheel aan het fenomeen Pim Fortuyn is gewijd. Daarin wordt onder andere uitgebreid stilgestaan bij de meest markante uitspraken van de ‘relnicht’ Fortuyn, die hem in zekere zin onsterfelijk hebben gemaakt. Op de vraag of hij behalve zijn hoofd andere plaatsen schoor, zou hij hebben geantwoord: “Ik zou zeggen, leuke jongens van Nederland, kom het zelf maar uitvinden!”

Een andere stekelige uitlating van de flapuit Fortyun tegen de achterkamertjespolitiek van partijen als CDA, PVDA en VVD is: “Als ik in de achterkamertjes kom, is het voor Marokkaanse jongetjes. Voor de politiek heb ik daar niks te zoeken”. Volgens Fortuyn speelde de heersende politieke elite in die achterkamertjes elkaar de bal toe, ver buiten het gezichtsveld van het volk.

Of het een verdienste van de vermoorde politicus is is moeilijk na te gaan, maar 10 jaar na de moord op Fortuyn heeft het CDA besloten haar leider door de leden te laten kiezen. Ook de achterkamer waarin de benoeming van de burgemeester plaatsvindt, is minder gesloten geworden.

De benoeming van de nieuwe burgemeester van Nijmegen is hier een goed voorbeeld van. Na een storm van protest bij de burgerij besloot de gemeenteraad tot de benoeming van Hubert Bruls (CDA) in plaats van Sharon Dijkstra (PVDA), die door de vertrouwenscommissie was voorgedragen.

Dat Fortuyn geen hoge pet op heeft van Annemarie Jorritsma is nagenoeg bekend. Hij noemde haar denigrerend altijd het MMS-meisje, naar de middelbare schoolopleiding van de oud-bewindsvrouw. Ook zei hij over haar: “Geen zinnige gedachte komt eruit, onbeschaamd toont zij haar ongemeubileerde bovenkamer”.

Toch kan ik er met mijn pet niet bij dat Volkert van der Graaf voor de moord op Pim Fortuyn maar 18 jaar celstraf heeft gekregen en Mohammed Bouyeri voor de moord op Theo van Gogh (eveneens een enkelvoudige moord) levenslang achter de tralies moet doorbrengen.

Moet hier niet ook gelden ‘Gelijke monikken, gelijke kappen’?    

Misère eurocrisis

De gevolgen van de zware bezuinigingen, die EU-regeringen moeten doorvoeren om gezamenlijk de eurocrisis op te kunnen lossen, beginnen langzamerhand bizarre vormen aan te nemen. Met name in Mediterrane landen waar de economie toch al in een diep dal zit doet zich dit voor. Zo is intussen het werkeloosheidscijfer in Spanje opgelopen tot bijna een kwart van de beroepsbevolking, van de jongeren onder de 25 jaar heeft meer dan de helft geen baan.

In Italië raken door de recessie juist talloze kleine zelfstandigen in financiële problemen, waardoor veel familiebedrijfjes voorgoed hun deuren hebben moeten sluiten. Steeds meer van dit soort ondernemers plegen uit wanhoop zelfmoord, omdat hun levenswerk verwoest wordt. Anderen kunnen de schaamte niet aan die zij jegens hun familie en personeel voelen.

Deze trend heeft de nabestaanden ertoe aangezet om met een stille tocht bijzondere aandacht van de Italiaanse regering hiervoor te vragen. Volgens de initiatiefnemers is nu al sprake van gemiddeld één suicide per dag. De krant il Giornale publiceerde onlangs een kaart van Italië waarop ‘de slachting van de ondernemers’ heeft plaatsgehad, voorzien van de tekst: ‘Red ze!’

De pijn van de stevige bezuinigingen en massa-ontslagen leidt in Griekenland tot grotere onverdraagzaamheid bij de bevolking tegenover immigranten. In deze barre tijden worden zij gezien als banenpikkers en krijgen zij bovendien de explosieve groei van de criminaliteit in de schoenen geschoven.

Vanwege de verpaupering van complete wijken in Athene, waar illegale immigranten in de drugshandel en prostitutie de dienst uitmaken, heerst in grote delen van de stad angst en onzekerheid.  Zo erg zelfs dat burgemeester Giorgos Kaminis van Athene vorig jaar verzuchtte: “Ik ben mijn stad aan het verliezen, want het begint hier te lijken op Beiroet in de jaren zeventig”.

Aanhangers van de rechts-extremistische partij Gouden Dageraad hebben intussen knokploegen opgericht om de autochtone Grieken in de arme wijken te beschermen. Behalve wachtlopen begeleiden zij bejaarden als deze moeten pinnen of boodschappen doen. Buitenlanders die in hun buurt komen worden opgejaagd en in elkaar geslagen.

Ten tijde van schaarste trekken mensen nu eenmaal sneller de luiken dicht. Dat vervolgens egocentrisme een volksziekte wordt kan helaas niet worden uitgesloten!

Kapitaalvlucht Chinese elite

Zodra mensen hun schaapjes op het droge hebben wordt er naarstig naar wegen gezocht om het vergaarde vermogen veilig te stellen. Vreemd is dit natuurlijk niet, want niemand wil zijn bezittingen kwijtraken aan zaken die hij niet in de hand heeft. Bijvoorbeeld: wanneer het land door wat voor omstandigheden dan ook in een politiek instabiele situatie terechtkomt.

Wat dit aangaat maken de kapitaalkrachtige Chinezen daar geen uitzondering op. Ook zij besluiten steeds meer om hun nationaliteit te verruilen voor die van landen als Canada, de VS of het dichterbij gelegen Australië. De meesten hebben geen vertrouwen in de toekomst van hun moederland waar de economie al flink wat jaren een onstuitbare groei laat zien.

Wat hen met name zorgen baart is dat China geen rechtstaat is en wanneer men pech heeft zomaar opgepakt kan worden en alles kwijt is. Om dit voor te zijn laten velen hun kinderen in het buitenland studeren en sturen daarna de echtgenotes daarheen om zogenaamd voor het kroost te zorgen. Ondertussen kunnen die mooi een riant onderkomen regelen waar het hele gezin te zijner tijd haar intrek kan nemen.

Een kwart van de Chinese elite met een vermogen van meer dan 10 miljoen euro bezit volgens  de Amerikaanse adviesgroep Bain & Company en China Merchant’s Bank al een buitenlands paspoort. Terwijl 60 procent van alle miljonairs serieuze plannen heeft om te emigreren. De stille uittocht van rijke Chinezen is al een tijdje aan de gang, wat te zien is bij de immigratiediensten van de VS, Canada en Australië.

Dit alles heeft tot gevolg dat in de genoemde landen Chinese privé-investeerders een belangrijke rol zijn gaan spelen in de onroerendgoedsector.

Daar zijn goede huizen meestal goedkoper dan in de Chinese woonkernen die ook nog eens overbevolkt zijn.

Dat Peking niet gecharmeerd is van de kapitaalemigratie spreekt voor zich. De nationalistische partijkrant Global Times stelde vorig jaar de ‘vlucht van de rijken’ al aan de kaak. Zij neemt het de elite kwalijk dat deze met de bulk van de welvaart er vandoor gaat terwijl het de gewone man is die de afgelopen dertig jaar daarvoor geploeterd heeft.

Hiermee hebben de Chinese autoriteiten zonder meer een punt, lijkt mij!

PVV-stokpaardjes

Zouden na de val van Ruttes minderheidskabinet de PVV-stokpaardjes als het boerkaverbod, strafbaarstelling van illegaliteit en strenge regels voor gezinsmigratie werkelijk van de politieke agenda gaan verdwijnen? Als je de allochtone belangenorganisaties moet geloven zal dat zeker het geval zijn. Of is hier alleen sprake van ‘wishfull thinking’ omdat zij ervan uitgaan dat Wilders niet snel een tweede kans zal krijgen?

Wat zeker gaat verdwijnen is de dierenpolitie die de PVV het kabinet door de strot heeft geduwd bij de totstandkoming van de gedoogconstructie. Voor de komst van deze 'cavia-agenten’ (eind 2014: 500 man) is in de Tweede Kamer allicht  geen meerderheid meer te vinden.

Nu de begroting voor 2013 en de daarbij horende bezuinigingen het politieke debat dicteren gaat daar natuurlijk een vette streep doorheen.

Waar de politiek bij dit soort zaken totaal aan voorbijgaat is de positie van de ‘animal cops’, waarvan al 125 man actief zijn. Zij dreigen het kind van de rekening te worden, omdat eerder dit jaar de minister de korpschefs heeft teruggefloten toen zij hondenbegeleiders met die taak willen opzadelen. De PVV stond er namelijk op dat de dierenpolitie een fulltime functie moet worden.

Bij de diploma-uitreiking van de eerste lichting dierenagenten in november vorig jaar baste VVD-minister Opstelten nog dat het “een historisch moment is” omdat het welzijn van de dieren er absoluut bij gebaat zal zijn. Nu de stemverhoudingen over dit onderwerp anders zijn komen te liggen wil het ministerie nog niet ingaan op de gevolgen van de motie.

Hoe Den Haag dit gaat oplossen blijft vooralsnog koffiedik kijken! Als het aan D66 ligt zal de opleiding voor dierenpolitie meteen worden opgeheven. Dit geldt eveneens voor het noodnummer 1-1-4 voor het geval een dier in nood verkeert. Volgens D66 is dit de taak van de dierenbescherming. De SP en de VVD willen eerst afwachten of het werkt omdat het anders weggegooid geld zou zijn.

Hoe de PVV-fractie tegen de dreigende ontmanteling van haar stokpaardjes aankijkt laat zich slechts raden. Bij de volgende verkiezingen zal haar voorman heus wel nieuwe uit zijn hoge hoed toveren!

Scheve schaats rijden

Voor seksuele escapades van bekende mensen ruimen gossipbladen graag een prominente plek in. Sommige roddeltijdschriften danken daar zelfs hun bestaanrecht aan. Hoe hoger de ‘celebrity’ in de pikorde staat, des te meer de rioolpers zich inspant om het sappige verhaal boven tafel te krijgen. Afhankelijk van de smeuige details wordt dan besloten of er geen feuilleton van gemaakt moet worden.

Om de seksuele uitspattingen van bewoners van het Witte Huis te kunnen verslaan hebben zij er daarom bijna alles voor over. Zonder de inzet en vasthoudendheid van deze persmuskieten zijn publieke figuren als Kennedy en Clinton nooit door de mand gevallen. Staat het niet in het collectieve geheugen van Amerika gegrift dat de eerste een buitenechtelijke relatie had met de filmactrice Marilyn Monroe en dat de tweede van zijn stagiaire Monica Lewinsky een ‘blowjob’ kreeg in het ‘Oval Office’?

De voormalige presidentskandidaat John Edwards, die zich deze week voor de rechter in Greensboro, North Carolina, moest verantwoorden, hoort ook thuis in het rijtje hooggeplaatste personen die regelmatig buiten de pot blijken te piesen. Alleen was hij daarbij een stap te ver gegaan door zijn campagnemedewerkster zwanger te maken.

Elizabeth en John Edwards

Edwards, die zich van arbeiderszoon had opgewerkt tot advocaat en later senator, besefte dat een bastaardbaby het vroegtijdige einde van zijn politieke loopbaan zou betekenen. Daarom zou hij toen zijn trouwe assistent Andrew Young hebben ingeschakeld om zijn buitenechtelijke affaire te camoufleren. Want dankzij Young kon Edwards de seksuele relatie met Rielle Hunter in stand houden zonder dat zijn aan borstkanker lijdende echtgenote daar lucht van kreeg.

Deze week zou moeten blijken of Edwards de wet op de campagnefinanciering had overtreden. Volgens de aanklagers zou hij 900 duizend dollar van twee politieke sponsoren hebben gebruikt  om zijn buitenechtelijke escapades te maskeren. Voor dit vergrijp zou de voormalige presidentskandidaat (indien hij schuldig wordt bevonden) vijf tot dertig jaar celstraf  kunnen krijgen.

Zou John Edwards nog steeds voor de adrenalineroes hebben gekozen nu hij ziet wat hem boven het hoofd hangt?

Belastingontduiking

Het is al lang geen publiek geheim meer dat de gewone burger altijd zal proberen om onder zijn belastingplicht uit te komen. Op z’n minst zal hij zijn aangifteformulier dusdanig invullen dat het eindresultaat zo positief mogelijk voor hem uit gaat pakken. ‘Niemand wil immers een dief zijn van zijn eigen portemonnee’ is het devies achter deze onschuldige vorm van burgerlijke ongehoorzaamheid!

Anders wordt het zodra de burger grote sommen geld of kapitale bezittingen voor de fiscus verborgen probeert te houden. Dan heet zoiets al gauw belastingontduiking of belastingfraude en dat kan hele nare consequenties met zich meebrengen. Variërend van een naheffing over diverse jaren plus een fikse boete tot aan een pittige gevangenisstraf toe.

Toch moet het langzamerhand voor ons duidelijk zijn dat men in sommige landen heel anders tegen belastinginning aankijkt. Een beter voorbeeld dan Griekenland kan ik u op dit moment niet geven. Hier zien de mensen de staat als een vijand, die ze het liefst een poot uitdraaien. Dit wijst de uitkomst van een recent fiscaal onderzoek in dat land andermaal aan.

Dankzij twee Nederlandse belastingambtenaren, die sinds enige tijd de Grieken helpen om de belastinginning te verbeteren, heeft de Griekse fiscale opsporingsdienst ruim honderd rijke jachtbezitters opgespoord die hun schip onder Nederlandse vlag laten varen om zodoende de fiscus te slim af te zijn. Het zou gaan om pleziervaartuigen met een waarde van 800 duizend tot 5 miljoen euro.

Veel van deze booteigenaren geven bij de fiscus een klein inkomen aan en worden om die reden door de opsporingsambtenaren ‘windhappers’ genoemd. Mensen die ogenschijnlijk van de wind kunnen leven.

Doordat de belastingontduiking in Griekenland behalve op grote schaal ook nog in alle sectoren voorkomt, kan het land haar overheidsinkomsten moeilijk vergroten. Naar schatting loopt de Griekse schatkist jaarlijks tussen de 40 en 45 miljard euro mis.

Na deze laatste onthulling kan knarsetandend Europa alleen maar hopen dat er niet meer lijken uit de Griekse kast komen rollen!