60 jaar
"Verrekt! Is dat zo? Zitten jullie al 60 jaar in Nederland joch?"
Verbaasd keek mijn buurman aan de bar mij aan toen ik hem in vogelvlucht mijn geschiedenis uit de doeken deed. Uitgelokt door zijn opmerking dat ik op Desi Bouterse leek en ongetwijfeld in die contreien thuishoorde.
Verbaasd keek mijn buurman aan de bar mij aan toen ik hem in vogelvlucht mijn geschiedenis uit de doeken deed. Uitgelokt door zijn opmerking dat ik op Desi Bouterse leek en ongetwijfeld in die contreien thuishoorde.
Zelf was ik ook onthutst dat ik die tientallen van jaren zo snel achter mij had gelaten. Maar ruimte om in mijn geheugen te gaan zitten wroeten had ik toen niet. De ambiance stond dat niet toe.
Weken later tracht een nieuwslezer mijn zestig jarige geschiedenis flitsend aan kauwend Nederland te slijten. Vergeefs natuurlijk. Want, voor stoffige verhalen over KNIL-militairen en hun gezinnen laat tegenwoordig niemand meer zijn prakkie staan. Wel toen hun nakomelingen in de jaren 70 het zo nodig vonden om plotseling aan de noodrem te rukken.
Zoals die van een Amerikaans echtpaar dat na een rondreis door Europa eindelijk weer thuiskwam. En op de vraag van een achterblijver hoe het kleine kikkerlandje hen was bevallen, antwoordde: "Hoezo Nederland klein? Wij zaten weken in de trein en zagen slechts een van hun twaalf provincies ..... Drenthe".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten