Solidariteit

Het is hartverwarmend om te zien hoe sommige mensen in het rijke Westen zich het lot aantrekken van sloebers elders in de wereld. Neem nou de Zeeuwen en met name de Vlissingers, die doen hele goeie dingen in de Molukken. De website van ‘Stichting Samenwerking Vlissingen Ambon’ bericht hier uitgebreid over. Ook het ontstaan van de stedenband Vlissingen Ambon krijgt daarin een prominente plaats.

Zelf vraag ik mij af waarom die nuchtere kleiboeren zonodig de barmhartige samaritaan willen uithangen. Want zeg nou zelf: Ambon ligt niet bepaald hier om de hoek.

Totdat ik de toespraak las van Pelpina Sahureka op de Zeedijk van Westkapelle. Om precies te zijn: de plek waar zich in 1956 mensonterende taferelen hebben afgespeeld. Haar betoog, in zijn geheel te vinden op de website van Front Siwa Lima, hield zij in het bijzijn van Karla Peijs, de Commissaris van de Koningin in Zeeland.

Pelpina vertelde over een donkere periode in de geschiedenis waarin dingen zijn gebeurd die door de Nederlandse overheid jarenlang onder pet zijn gehouden. Ik moet daarbij opmerken dat de roep om een historisch onderzoek bij de Molukse gemeenschap nooit hard heeft geklonken. Terwijl zo’n ‘akkefietje’ nu de overheid al gauw op een parlementair onderzoek komt te staan.

Toen ik kennis had genomen van dit trieste stukje Zeeuwse historie begrijp ik waarom men hier de Molukkers tegen zich aandrukt. En daar kan de landelijke overheid best een voorbeeld aan nemen, gezien de kwalijke rol die zij in die affaire heeft gespeeld.

Maar na 4 eeuwen kolonialisme moeten wij inmiddels beter weten!

Unu

Vorige week woensdag bracht het journaal het nieuws naar buiten: Daniël Uneputty, het gezicht van de Amsterdamse Hells Angels, kapt ermee. De mediagenieke president van de beruchte motorclub zou die functie hebben neergelegd, omdat hij meer aandacht wilde geven aan zijn gezin en tatooshop.

Als kijker vraag je je af of de man eindelijk zijn wilde haren kwijt is of dat er meer achter steekt, want in die kringen weet je het maar nooit. De mogelijkheid dat ‘mister cool’ die stap nam, omdat hij anders overhoop zou worden geschoten, lijkt absurd. Want, in KRO’s reporter deed Unu vrij laconiek over de dodenlijst waarop hij volgens de politie stond.

Die bewuste uitzending ging ook uitgebreid in op het conflict tussen de Hells Angels en de Molukse motorclub Satudarah. De reden waarom afgelopen jaar haast alle harleydagen in het land werden afgeblazen. Unu’s commentaar hierop was steevast: lariekoek!     

Toch maakt de Telegraaf in een recent artikel over de handel en wandel van Satudarah melding van een mislukte aanslag op een Amsterdams lid van die motorclub.  Koren op de molen van crimewatchers om allerlei speculaties daarop los te laten. Voor ons, boeren, burgers en buitenlui blijft het vooralsnog: koffiedik kijken.

Wat mogelijk een rol in Unu’s beslissing kan hebben gespeeld is de op handen zijnde sluiting van Angels Place, het Amsterdamse clubhuis waar de Hells Angels verknocht aan zijn. Zo’n stekkie is niet te copiëren. Ook al zouden zij erin slagen om de gemeente te trotseren en in Amsterdam te blijven.

Hoe het ook zij, veel Molukkers  zullen de eigenzinnige statements van hun landgenoot best gaan missen in de toekomst.
Zijn laatste was: “Net als Bos en Eurlings vind ik na 8 jaar dat het tijd is om andere leuke dingen te gaan doen in het leven”.

Afbraakbeleid

Een van de weinige sectoren die blij is met Ruttes minderheidskabinet zou de NS kunnen zijn. Bijna geen maand gaat voorbij zonder massaal protest bij het Haagse Binnenhof. Van heinde en verre komen mensen het sloopbeleid van deze regeringsploeg verketteren. Stemvee dat zich misleid voelt bij de laatste kamerverkiezingen.

Vooral zij die hun brood verdienen in de kunst- en cultuursector voelen zich bij de strot gegrepen. Van de PVV mag dit soort ‘linkse hobby’s’ met de vuilniswagen mee.

Ook voor het MuMa, het Moluks Museum in Utrecht, dreigt het doek te vallen. Dat moment zou voor de Molukkers in Nederland een inktzwarte dag zijn: hun geschiedenis wordt uitgegumd.

Dwars tegen de intenties in van het laatste kabinet Lubbers dat het opzetten van het MuMa financieel mogelijk heeft gemaakt. Het museum is een onderdeel van een regeling waarmee de toenmalige regering de KNIL-generatie wilde compenseren voor al de pijn die zij had geleden.

Dit verhaal, van een groep mensen die onder valse voorwendsel uit haar natuurlijke omgeving werd weggehaald, zou het MuMa permanent in beeld brengen. Maar zie: nog geen kwart eeuw later laat het collectieve geheugen ons al in de steek.

“Tsja, economisch tegenwind”, hoor ik sommige politici hardop denken.

Nou, ammehoela heren! Rutte en consorten zouden zich de ogen uit hun kop moeten schamen als het MuMa dichtgaat.

Maar omdat iemand mij ooit zei dat alleen mensen dit kunnen, roep ik Lubbers en het echte CDA op om dit debâcle te verhinderen.

 

Uitbuiting of koopmanschap?

Voorlopers van de moderne multinationals waren de VOC en de minder bekende West-Indische Compagnie. Beide, toonbeelden van Hollandse koopmanschap, hadden slechts één oogmerk: het geldlaatje van de stichters spekken!

Geen enkel middel werd daarbij geschuwd. Of het nou slavernij was of gedwongen specerijenteelt, alles was geoorloofd.

Tegenwoordig pakken de grote concerns het subtieler aan. Die spannen gewoon corrupte regeringsambtenaren voor hun karretje. Shell bijvoorbeeld, zou zonder dit soort kongsi’s haar monopoliepositie in de Nigeriaanse olie-industrie moeilijk kunnen handhaven.

Onlangs kocht dit Nederlands bedrijf zich voor 30% in in een mega-gasproject in de Molukse wateren. Voorgegaan door het Japanse Inpex en het Indonesiche EMPI, die ieder respectievelijk 60% en 10 % voor hun rekening namen.

Op het eerste gezicht: niks aan de hand zou je zeggen. Maar schijn bedriegt!

De 10% van de EMPI namelijk, kwam oorspronkelijk toe aan de provincie Molukken als eigenaar van de gasbelt. Echter, om verzekerd te blijven van de goodwill van een aantal topfiguren in Jakarta moest deze optie linea recta de prullebak in. De Molukken hield men buiten de deur door simpelweg 10% procent van de exploitatiekosten te eisen. Voor een armlastige provincie is 490 miljoen dollar nou eenmaal een onmogelijke opgave. Maar niet voor de EMPI die een dochteronderneming is van de Bakrie Group. Vernoemd naar een van de rijkste en machtigste families van Indonesië.

De ontelbare miljarden die de drie concerns vanaf midden 2012 gaan oppompen, verdwijnen straks netjes in allerlei maatpakzakken. Het Molukse volk, aan wie in feite de bodemschatten toebehoren, heeft het nakijken.

Geen haan die er verder naar kraait, want het is immers: ‘business as usual’.

Regelmania

Nederland loopt voorop op het gebied van drugsbeleid en het aanpakken van andere maatschappelijke hangijzers die voor veel landen te heet zijn. Globaal gezien: prima! Zolang het gaat om praktische oplossingen van problemen waar de samenleving al tijden mee worstelt.

Waar niemand op zit te wachten zijn beleidsmakers die zichzelf binnen de Haagse politiek onsterfelijk willen maken. Dit leidt slechts tot een tsunami van regels, wetjes en wat dies meer zij, waar geen hond iets aan heeft.

Getuige het geval in Moordrecht waar de renovatie van de Ambonwijk pardoes is stilgelegd. Alleen omdat een of andere snoodaard een vleermuisnest heeft gevonden onder een van de daken.

Resultaat: bewoners kwaad omdat ze nog langer in de troep komen te zitten en een aannemer die in deze barre tijden zich zeker geen strop kan veroorloven.

Oké, dierenbescherming is nodig, maar soms vraag ik mij af of Nederland niet is doorgeschoten hierin.

De ironie wil namelijk dat in de Molukken gevangen vladderaars gewoon op het bord belanden.

Zelfreflectie

Anderen de maat nemen is het laatste wat een blogger moet doen. Daarom is zelfreflectie op z’n tijd een probaat middel daartegen.

Immers, een lieverdje was ik nooit geweest. Van een soort gladiator op de kermis tot vele jaren later: vrachtwagens vol Parijse parfum van het ene land naar het andere escorteren, ooit waren dat zaken waar ik mijn hand niet voor omdraaide. Met ware doodsverachting verdedigde ik mijn belangen. Als het moest tot het naadje.

In mijn jonge jaren was dat de vierkleur die later geruisloos plaatsmaakte voor de groene kleur van de dollar. Omdat er nou eenmaal brood op de plank moest komen en liefst dik belegd.

Ik voel mij soms een imagoslaaf die niet wegduikt zodra het spannend wordt, bang dat ‘men’ hem dit zal aanrekenen.

Status speelt hierbij geen onbelangrijke rol.

Trotse pauw heeft oog voor vrouwelijk schoon

Kleur bekennen en haantjesgedrag

Sommigen doen dit door uit de kast te stappen omdat zij voortaan voor hun seksuele geaardheid willen opkomen. Vaak op een waardige manier, maar een enkele keer doet het je denken aan een ‘catwalk’.

Anderen sluiten zich aan bij een partij als de PVV vanwege een steeds nauwer wordend panorama  op het leven. Hier hopen zij de oplossing te vinden voor moslims en andersoortig addergebroed die het op hun welvaartsstaat hebben gemunt.

De Molukse jeugd anno 2012 daarentegen slaat elkaar liever de hersens in. Bij voorbaat op ‘events’ waar drank en drugs het beest in de mens naar boven brengen. Op dit soort benefietavonden transformeren sommige jongens in rasechte hooligans hoewel zij amper een stadion bezoeken. Over de ‘jodenclub’ Ajax en haar aartsrivaal Feijenoord willen zij geen onvertogen woord horen.

Gebeurt dit wel, dan kan het feestcomité zich op gaan maken voor een spetterende finale. Aan het eind van de avond vallen er geheid klappen. Vaak gevolgd door allerhande meubilair dat zich een weg door de lucht zoekt. Zelfs auto’s rondom het gebouw moeten het soms ontgelden.

De score staat dan al lang vast: dit keer geen geld voor de renovatie van een kerk in de Molukken. Want je verzekeren tegen dit soort uitspattingen loont helaas niet de moeite.

Dus jongens, hartstikke bedankt nog! De volgende keer zullen zij alle atributen voor de volgende veldslag alvast klaarleggen hoor!!

Hufterigheid

Hufterigheid

Hufterigheid is hot item. Een woord waar tegenwoordig iedereen wat over te melden heeft. Zelfs in ‘de wereld draait door’ kwam het al ettelijke malen langs. Het meest voor rekening van tafelheer Prem die zijn ongezouten mening best met de argeloze kijkers wil delen. Uiteraard wel op afroep, want BNers moeten ook leven.

Toch kan ik heel goed invoelen waarom een jurist  als Prem zich groen en geel ergert aan dit soort uitwassen. Ook ik herken hierin zuiver het gevolg van een samenleving die op alles een polderetiket moet plakken.

‘Handen af van onze hulpverleners’ is ook zo’n slogan waar ik mij ongemakkelijk bij voel. Immers, in wat voor wereld leven wij eigenlijk als onze handhavers van de wet zelf bescherming behoeven. Te zot voor woorden toch?

Compassie voor ambulancepersoneel is tot daaraan toe. Maar agenten die zich laten bespugen en slaan gaat er bij mij echt niet in.

Nog steeds denk ik dan terug aan het voorval in Washington toen ik dacht een ‘cop’ lichtjes op de schouder te kunnen tikken om zijn aandacht te trekken. De vraag naar de locatie van een bezienswaardigheid stokte in mijn keel  zodra ik deze als door wesp gestoken zag reageren.

In een vloeiende aktie deed de agent een stap achteruit, bracht  zijn hand dreigend boven zijn wapen en beet mij luidkeels toe: “Back off”.

60 jaar

60 jaar

"Verrekt! Is dat zo? Zitten jullie al 60 jaar in Nederland joch?"
Verbaasd keek mijn buurman aan de bar mij aan toen ik hem in vogelvlucht mijn geschiedenis uit de doeken deed. Uitgelokt door zijn opmerking dat ik op Desi Bouterse leek en ongetwijfeld in die contreien thuishoorde.

Zelf was ik ook onthutst dat ik die tientallen van jaren zo snel achter mij had gelaten. Maar ruimte om in mijn geheugen te gaan zitten wroeten had ik toen niet. De ambiance stond dat niet toe.

Weken later tracht een nieuwslezer mijn zestig jarige geschiedenis flitsend aan kauwend Nederland te slijten. Vergeefs natuurlijk. Want, voor stoffige verhalen over KNIL-militairen en hun gezinnen laat tegenwoordig niemand meer zijn prakkie staan. Wel toen hun nakomelingen in de jaren 70 het zo nodig vonden om plotseling aan de noodrem te rukken.

Hoe anders zou het immers komen dat daarover ooit moppen zijn gemaakt.
Zoals die van een Amerikaans echtpaar dat na een rondreis door Europa eindelijk weer thuiskwam. En op de vraag van een achterblijver hoe het kleine kikkerlandje hen was bevallen, antwoordde: "Hoezo Nederland klein? Wij zaten weken in de trein en zagen slechts een van hun twaalf provincies ..... Drenthe".